چکیده در قراردادهای معوض مانند بیع با انعقاد عقد بیع در بعضی از سیستم های حقوقی با تسلیم کالا مالکیت به مشتری منتقل می شود. فروشنده در مواقعی که ثمن در زمان انعقاد عقد پرداخت نمی شود تضمین های جهت وصول ثمن و انجام تعهدات مشتری در عقد قرار می دهد. شرط ذخیره مالکیت یکی از این تضمن هاست شرط ذخیره مالکیت که انواع گوناگونی دارد در عقد بیع نوعی تضمین برای فروشنده بر مبنای توافق طرفین در قرارداد است و آن عبارت است از حفظ مالکیت و عدم انتقال مالکیت تا زمانی که ثمن به طور کامل به فروشنده پرداخت شود. در صورت عدم پرداخت ثمن، عقد بیع عقیم خواهد ماند و در صورت پرداخت ثمن، مشتری مالک مبیع می شود. در این پژوهش ما ماهیت شرط ذخیره مالکیت را تعلیق می دانیم و با انعقاد عقد یک حق ابتدایی برای مشتری ایجاد می شود و عقد تشکیل می شود هرچند که اثر اصلی عقد با پرداخت ثمن به وجود می آید و آثار اصلی عقد نیز با پرداخت ثمن جریان می یابد بدون اینکه اثر کشفی داشته باشد ما به شناسایی این حق ابتدایی می پردازیم و با اینکه این حق یک حق مالی است ولی نه عینی است و نه دینی ولی بر آن آثار حق دینی را بار کنیم همچنین ماهیت شرط ذخیره مالکیت با اجاره به شرط تملیک و شرط فاسخ و بیع شرط مقایسه می شود و به این نتیجه می رسیم که ماهیت شرط ذخیره مالکیت عقد معلق می باشد. آثار حاصل از حصول معلق علیه (پرداخت ثمن) را با حقوق مصر و انگلیس و فرانسه تطبیق داده شده است. و همچنین رابطه خاصی را بین بیع با شرط ذخیره مالکیت که ثمن آن پرداخت نشده با عقد عقیم مانده برقرار می کنیم واژگان کلیدی: شرط ذخیره مالکیت . شرط فاسخ ، عقد عقیم ، انتقال مالکیت