مقدمه: از مدل آسیب عصب بینایی به فراوانی در مطالعات ترمیمی سیستم عصبی مرکزی و ارائه ی راه-حل برای آن استفاده می شود، زیرا همانند اکثر نورون های سیستم عصبی مرکزی، آکسون نورون های تشکیل دهنده ی عصب بینایی پس از آسیب قادر به ترمیم کافی نیستند. در سال های اخیر پیوند سلول های پیش ساز عصبی به عنوان راه کار درمانی احتمالی برای اختلال هایی که در آن ها سیستم عصبی قادر به ترمیم نمی باشد مورد توجه قرار گرفته است. با توجه به مطالعاتی که محیط کشت مجاور شده با سلول های رنگدانه دار شبکیه (rpe-cm) را عاملی برای افزایش بقا و رشد سلول های پیش ساز عصب و سلول های شبکیه معرفی می کنند، در این مطالعه اثر این محیط کشت و سلول های پیوندی بر عملکرد بینایی و بقای سلول های آسیب دیده در مدل آسیب عصب بینایی مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روش ها: جهت بررسی اثر تیمارها بر عملکرد سیستم بینایی مدل آسیب عصب بینایی ایجاد شد. تائید مدل توسط رنگ آمیزی تولوئیدین بلو و میکروسکوپ الکترونی بررسی شد. nps به صورت تزریق زجاجیه ای و rpe-cm در چند نوبت توسط تزریق وریدی اعمال شدند. جهت بررسی اثر تیمارها بر عملکرد سیستم بینایی از آزمون vep استفاده شد و اثر تیمارها بر بقای سلول های آسیب دیده با استفاده از رنگ آمیزی پس گرا توسط dii و fluorogold مورد سنجش قرار گرفت. نتایج: پیوند سلول های پیش ساز عصب نسبت به گروه کنترل و تزریق محیط کشت مجاور شده با سلول های rpe نسبت به پیوند سلولی اثر بهتری بر عملکرد بینایی داشت. به علاوه در آزمون vep اثر اعمال هر دو تیمار به مراتب بهتر از سایر گروه ها بود. در مطالعه ی بقای سلول ها مشاهده شد که پیوند سلول و تزریق محیط کشت هر دو سبب افزایش بقای سلول های آسیب دیده می شوند و اعمال هر دو تیمار موجب حفاظت بیشتر نسبت به دو گروه قبلی می شود. نتیجه گیری: محیط کشت مجاور شده با سلول های rpe موجب بهبود عملکرد بینایی و حفاظت نورونی پس از آسیب شده و در صورت اعمال آن به همراه پیوند سلول های پیش ساز قادر است اثرات مثبت این سلول ها را بر روند بهبود آسیب افزایش دهد.