فشار اپتیکی یک باریکه ی لیزر برای به دام انداختن، جابه جا کردن، چیدن و شتاب دادن ذرات در ناحیه ی طول موج های مرئی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. که ‏از جمله کاربرد های آن ‏می توان به حرکت دادن و چیدن سلول ها، باکتری ها و ویروس ها اشاره کرد. در تحقیقات انجام شده ای قبلی در این زمینه فشار وارد بر یک فیلم نازک یا یک کره دی الکتریک با ضریب شکستی که بسیار بزرگتر از ضرایب شکست اجزای سلولی بوده، مورد بررسی قرار گرفته است. در این ‎‎‏پایان نامه سعی داریم فشار وارد بر سلول های چسبیده به سطح را با ساختار سه لایه ای به جای یک لایه و با ضرایب شکست بیولوژیکی از طرف میدان میرای جفت شده با پلاسمون های سطحی در دو سیستم اپتیکی چند لایه‏ مورد بررسی قرار دهیم. سیستم اول شامل منشور‏، یک سلول‏، یک فیلم نازک فلزی و یک لایه دی الکتریک قرار گرفته بر روی وجه منشور می باشد. خود سلول از دو لایه غشاء و یک لایه سیتوپلاسم میانی تشکیل شده است که در آب غوطه ور است.با تابش یک موج الکترومغناطیسی تخت با قطبش ‎‎p ‎‎ ‏‎تحت‎ زوایای بزرگتر از زاویه ی حد به فصل مشترک منشور-دی الکتریک‏، نور تابشی در این مرز دچار بازتابش داخلی شده و به درون منشور بازتابیده خواهد شد. با این پدیده یک میدان میرای کوتاه برد در دی الکتریک به وجود می آید. در شرایطی که ثابت انتشار پلاسمون سطحی با موج میرا در سیستم چند لایه برابر باشد‏، میدان میرا با پلاسمون سطحی جفت می شود‏، این پدیده را تشدید پلاسمون سطحی می نامند. در این حالتمیدان های تشدیدی در مرز های دو طرف سلول تولید شده و بر آن فشار اپتیکی وارد می کنند. در سیستم دوم (که شامل منشور‏، یک لایه دی الکتریک با ضریب شکست پایین‏، یک لایه دی الکتریک تشدیدی با ضریب شکست بالا و محیط نمونه که در آب غوطه ور است می باشد) در حالتی که میان باریکه ی نور تابشی و مدهای تشدیدی لایه ضریب شکست بالا، تطابق فازی به وجود آید‏، پدیده ی تشدید اتفاق می افتد.‏ در نتیجه یک میدان میرای رزونانسی در مرزهای فیلم نمونه تولید شده و بر آن فشار واردمی کند. که این فشار وارد شده در حدود ده برابر بیشتر از سیستم اول می باشد.