ایران کشوری با سابقه ی تمدنی طولانی است که دارای میراث غنی در زمینه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی می باشد. استفاده از این میراث غنی تاریخی همواره هدف و دغدغه ی نظام های سیاسی و متفکران هر برهه از تاریخ کشور بوده است تا بر اساس معرفه های بومی ایرانی به تدوین اصول جامعه بپردازند. این امر سبب اهمیت و توجه به مولفه های بومی و جستجو ی ارتباطی تاثیر بخش، بارژیم های سیاسی کشور شده است. جایگاه این مسئله به ویژه در دو دوره ی قبل از انقلاب 1357 شمسی و بعد از آن بارز و قابل لمس است. مطالعه ی بومی گرایی در این دو دوره، علاوه بر مقایسه ی موردی این مولفه، شباهت ها و تفاوت های این مفهوم در هر دو مقطع را نشان می دهد و به این وسیله نقاط قوت و ضعف آن در هر دوره ی زمانی مشخص می گردد. بر اساس آن چه در جریان این مطالعه بدست آمد، بومی گرایی در ایران به دو نوع باستانی و اسلامی قابل تقسیم است که بومی گرایی نوع اول مبتنی بر کارویژه های مشروعیتی و هویتی و بومی گرایی نوع دوم علاوه بر کارویژه های هویتی و مشروعیتی، کارویژه ی بسیج را نیز دارا می باشد. نتایج این پژوهش حاکی از این امر است که مفهوم بومی گرایی در هر دو دوره با نگاهی حداقلی مواجه بوده و در نتیجه دچار برداشتی ناقص گشته و این امر موجب ناکارآمدی سناریوی اصالت گرایی فرهنگی در متن سیاست ایران شده است.