مقدمه: فعالیت جسمانی و ورزش کردن ، رفتار بهداشتی مهم برای پیشگیری از ابتلا به بیماری و مرگ و میر بوده و ارتباط مثبتی بین فعالیت جسمانی منظم و ارتقای سطح روانی و جسم وجود دارد. علارغم فواید زیاد رفتار ورزشی ، بر آورد جهانی از عدم فعالیت فیزیکی در میان بالغین ، 17 درصد است این میزان در کسانی که فعالیت جسمانی اندکی دارند ( کم تر از 5/2 ساعت درهفته ) بین 31 تا 51 درصد متغیراست . بررسی های انجام شده در کشور نشان داده است که بیش از 70 درصد مردم ایران فعالیت فیزیکی کافی ندارند . مواد و روشها : این مطالعه یک مداخله آموزشی است که بروی زنان خانه دار که شاغل نبوده و صرفا در خانه فعالیت دارند در شهرستان کرمانشاه انجام پذیرفت. ابزار جمع آوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بود.مداخله آموزشی شامل کلاس آموزشی ، کتابچه و سی دی آموزشی بود اطلاعات در دو مقطع قبل و دو ماه پس از آموزش جمع آوری و با استفاده از نرم افزار spss مورد آنالیز قرار گرفت . یافته ها : بیشترین فراوانی در گروه مداخله و کنترل در گروه سنی 25 تا 34 سال و پس از آن متعلق به گروه سنی 44-35 سال بودهمچنین بین گروه مداخله و کنترل در خصوص توزیع میزان تحصیلات تفاوت آماری وجود نداشت ( 104/0 ?p ). سطح آگاهی قبل از آموزش در گروه مداخله 25/39 و در گروه کنترل 11/33 بود و پس از آموزش در گروه مداخله سطح آگاهی 63/62 و در گروه کنترل 12/41 بود میانگین امتیاز نگرش در گروه مداخله قبل از آموزش 19/84 درصد و در گروه کنترل 19/80 بود بین سطح نگرش دو گروه تفاوت معنی دار بود ( 030/0 ? p ). در ارزیابی انجام فعالیت جسمانی در گروههای مورد مطالعه ، میانگین عملکرد فعالیت جسمانی در گروه مداخله قبل از آموزش 04/31 و در گروه کنترل 99/25 درصد بود اگر چه در گروه مداخله نمایه بالاتر بود ولی تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه وجود نداشت ( 455/0 ? p ). بحث و نتیجه گیری: در خصوص عملکرد و افزایش فعالیت جسمانی این مطالعه تاثیر در افزایش میزان فعالیت جسمانی داشت ولی در گروه کنترل نیز گاها افزایش مشاهده شد. درمجموع تاثیر آموزش بر فعالیت جسمانی درگروه مداخله قابل مشاهده بود اگر چه ممکن است تاثیر از گروههای همسان و رسانه ها نیز گرفته باشد ولی درگروه مداخله افزایش معنی داری وجود داشت و می توان این افزایش را ناشی از تاثیر آموزش دانست .