در طی دهه های اخیر، شهرها در سیر تحول خود، به تبع تحولات ناشی از اندیشه جهانی شدن، دستخوش تغییرات شگرفی گردیده اند. در این روند، رابطه گذشته و کنونی فضاهای شهری از هم گسیخته شده و مفهوم هویت بیش از هر چیز آسیب دیده ، که بخشی از تأثیرات آن در منظر شهرها، تجسم یافته است. جریان های مذکور موجب گسسته شدن یکپارچگی فرهنگی و پیامد آن کاهش تعاملات اجتماعی در شهرها و ضعف رابطه انسان و محیط زندگی او شده است. از آنجا که تداوم حیات شهر، مستلزم افزایش دعوت کنندگی فضاهای شهری و تقویت رابطه محیط و شهروندان است، لذا فضاهای شهری نیازمند ارتقای کیفی و کمی بوده که در سایه ی مولفه های عینی و ذهنی حاصل می شود. منظر شهر نیز با عینیات و ذهنیات یک شهر توأمان در ارتباط است. بنابراین، برای مدیریت این مفهوم در شهر، افزون بر تجلیات کالبدی-عملکردی شهر باید بر مباحث ادراکی شهروندان که ریشه در هویت، فرهنگ و خاطرات آنها دارد نیز، تمرکز کرد. کلان شهر تهران به عنوان پایتخت ایران، نیازمند ایجاد یا بازآفرینی هویت در شهر است. در این راستا، می توان با آزادسازی پتانسیل های نهفته در فضاهای عمومی شهر تهران، به شرط لحاظ الزامات کالبدی، ادراکی و نیز فرهنگی مورد نیاز، رویای زندگی را در شهر برای شهروندان محقق ساخت. یکی از راهکارهای اساسی، پرداختن به بهبود کیفیت کالبدی و فضایی فضاهای باز شهری، در جهت احیاء نشانه ها و نمادها بوده است. پایان نامه حاضر در تلاش است بواسطه کاربرد نمادها در فضاهای شهری، به ارائه راهکارهایی در جهت ارتقاء کیفی منظر شهری معاصر بپردازد. توجه به این مهم می تواند قابلیت و جذابیت فضاهای شهری را افزایش دهد و باعث تعامل بیشتر مردم، افزایش حس تعلق ایشان نسبت به مکان، تقویت سازمان هویتی شهر و در پی آن ارتقاء کیفیت محیط و رضایتمندی شهروندان گردد. روش تحقیق این پژوهش بر مبنای روش تحلیلی–توصیفی می باشد. اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه ای، منابع اینترتی، مطالعه میدانی و بررسی نمونه هایی که بصورت هدفمند از میان فضاهای مشابه انتخاب گشته، گردآوری شده اند. براساس مبانی نظری تحقیق، اصول و معیارهایی در طراحی منظر با رویکرد افزایش ارتباط شهروندان با مکان محقق شده که می تواند به اهدافی چون ارتقاء هویت و حس تعلق در عرصه فعالیت های جمعی بیانجامد.