ژن dj-1 از فعالیت ضد اکسیدانی، ضد آپوپتوزی و ضد التهاب عصبی برخوردار است. در این پایان نامه نقش dj-1 در حفاظت نورونهای دوپامین ساز در برابر مسمومیت پارکینسونی توسط سم 6-ohda که موجب افزایش استرس اکسیداتیو و آپوپتوز میشود، و هم در برابر التهاب عصبی ناشی از تحریک سلولهای میکروگلیا بررسی میشود. برای انجام پایان نامه، لنتی ویروسهای نوترکیب ناقل ژن dj-1 و ژن گزارشگر jred در سلولهای رده ی hek-293t تولید شد. با تولید استوک غلیظی از لنتی ویروسها، رقت های متفاوتی از آن به سلول های دوپامین ساز رده pc12 اضافه شد. پس از مشاهده بیان jred در نور فلورسنت، آزمایشات rt-pcr افزایش بیان dj-1 را در سلولهای ترانسدوکت شده به اثبات رسانید. در گام بعدی با افزودن سم 6-ohda به سلولهای pc12 ترانسدوکت شده، مسمومیت پارکینسونی در این سلولها القا گردید. نهایتا آزمایشات mtt assay نشان داد dj-1 در ایجاد مقاومت سلولهای دوپامین ساز در برابر استرس اکسیداتیو و مرگ سلولی ناشی از این مسمومیت فعالانه شرکت کرده و رقتهای فزاینده ویروس dj-1 باعث افزایش این مقاومت میگردد.. در بخش دوم این پایان نامه، ابتدا سلول های میکروگلیا از مغز نوزاد rat استخراج و در پلیت 24 خانه کشت داده شد. سپس دوزهای متفاوت لیپوپلی ساکارید (lps) به این میکروگلیاها اضافه گردید تا التهاب عصبی در آنها القا شود. جهت اطمینان از انجام موفقیت آمیز میکروگلیاها، rna آنها استخراج شده و با تکنیک rt-pcr از افزایش بیان tnf-? بعنوان یکی از مهمترین شاخصهای التهاب عصبی اطمینان حاصل شد. در مرحله بعدی، 48 ساعت پس از تحریک میکروگلیاها، محیط کشت آنها جمع آوری و رقتهای سریالی آن به سلولهای pc12 ترانسدوکت شده افزوده شد. پس از 30 ساعت، آزمایش mtt assay انجام شد و آنالیز اعداد نشان داد که سلول های pc12 حاوی ژن dj-1 در مقایسه با سلول های فاقد این ژن مقاومت بیشتری از خود نشان داده اند. این نتایج نیز نشان داد که dj-1 میتواند سلولهای pc12 را در برابر مرگ ناشی از التهاب عصبی مقاوم نماید. پس در مجموع، dj-1 مولکولی است که قادر به محافظت چند جانبه نورونهای دوپامین ساز میباشد.