تحقیقات گسترده ای توسط دانشمندان علم تکنولوژی بتن برای افزایش کارایی، دوام و مقاومت سازه های بتنی صورت گرفته است.نظریه بتن خودمتراکم توسط پروفسور اکامورا در سال 1986 برای رسیدن به این توانمندی ها مطرح شد. بتن خودمتراکم (scc ) بتنی روان و مخلوط همگنی است که بدون نیاز به لرزاننده تحت اثر وزن خود متراکم و در سازه های حجیم بتنی کاربرد فراوانی دارد.از طرفی استفاده از الیاف در بتن خودتراکم سبب بهبود خواص سازه ای مانند افزایش مقاومت کششی و خمشی می گردد که توزیع مناسب الیاف، نسبت طول به قطر و مهار مکانیکی نقش بسزایی در مقاومت بتن الیافی دارد. در این پایان نامه از سه نوع الیاف شیشه، پلیمر و فولادی استفاده شده است که هر کدام پاره ای از خصوصیات بتن را تقویت می کنند. به علت افزودن الیاف به بتن خودتراکم کارایی بتن به شدت پایین می آید که علاوه بر استفاده از فوق روان کننده های مختلف جهت تامین کارایی بتن، در دو دهه اخیر تکنولوژی جدیدی به نام تکنولوژی آب مغناطیسی جهت افزایش کارایی و مقاومت بتن مطرح شد.در این پروژه به بررسی اثر آب مغناطیسی بر خواص فیزیکی و مکانیکی بتن خودتراکم الیافی می پردازیم. برای این منظور در مجموع 162 نمونه آزمایشگاهی جهت انجام آزمایشهای فیزیکی و مکانیکی مورد استفاده قرار گرفت. ضمنا از طرح اختلاط تاگوچی برای این پروژه استفاده شد و تمام نمونه های آزمایشگاهی ساخته شده جهت تکمیل عمل هیدراتاسیون به مدت 7 و28 روز در آب نگهداری شدند. الیاف فولادی، شیشه و پلیمر به میزان 3،1 و5 درصد همچنین آب معمولی، یک دور و 15 دقیقه مغناطیسی شده در طرح اختلاط بتن بکار برده شد. آزمایشهای بتن تازه نظیر اسلامپ، حلقهj و قیفv همچنین آزمایشهای بتن سخت شده نظیر مقاومت فشاری، کششی وخمشی صورت گرفت. نتایج حاصل از آزمایشات فیزیکی صورت گرفته همگی گویای روانی بالای بتن الیافی با آب مغناطیسی نسبت به بتن الیافی با آب معمولی می باشد. همچنین از آزمایشات گرفته شده بخوبی آشکار گردید که مقاومت مکانیکی نمونه های بتنی در بتن های الیافی با آب مغناطیسی به میزان قابل توجهی نسبت به بتن های الیافی با آب معمولی افزایش داشته است که بسته به نوع الیاف مقاومت های فشاری ،کششی و خمشی متفاوتی بدست آمد.