هدف از این تحقیق، بررسی سطوح مختلف خرمای وازده بر کیفیت غذایی سیلاژ پسماند گیاه موز بود. برای این منظور پس از برداشت از برگ و ساقه حاصل از هرس موز، نمونه های تهیه شده جهت سیلو نمودن به قطعات 4-2 سانتی متری خرد گردید. پس از مخلوط نمودن با کاه گندم با نسبت¬های مختلف خرمای وازده (0، 5، 10، 15 و 20 درصد) قبل از سیلو مخلوط و سپس درون سطل¬های 5 کیلویی پلاستیکی سیلو شدند و بعد از 45 روز باز شدند. ترکیبات شیمیایی شامل ماده خشک، ماده آلی، خاکستر، پروتئین خام، چربی خام، دیواره سلولی و دیواره سلولی بدون همی سلولز طبق روش¬های استاندارد اندازه¬گیری شد. گوارش پذیری ماده آلی، انرژی قابل متابولیسم و تجزیه پذیری ماده خشک با روش¬های تولید گاز (in vitro) و کیسه¬های نایلونی (in situ) مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که افزودن خرمای وازده سبب کاهش اجزای دیواره سلولی گردید که در نهایت منتج به بهبود کیفیت تخمیر در نمونه های سیلو شده گردید. نتایج تجزیه پذیری به روش in situ افزایش تجزیه پذیری ماده خشک را در 96 ساعت انکوباسیون از 26/47 به 86/64 درصد در مواد سیلویی نشان داد و با افزایش زمان انکوباسیون میزان تجزیه پذیری افزایش یافت. همچنین، نتایج تولید گاز نشان داد که در تمام زمان¬های انکوباسیون افزودن خرمای وازده باعث افزایش میزان گاز تولیدی گردید همچنین، افزودن 20 درصد خرمای غیر خوراکی باعث افزایش در حجم گاز تولیدی بالقوه (b)، انرژی قابل متابولیسم (me)، و گوارش پذیری ماده آلی (omd) شدند و تجزیه پذیری ماده خشک، تجزیه پذیری بالقوه (a+b) و تجزیه پذیری موثر (ed) در مواد سیلویی را افزایش داد. نتایج این بررسی مشخص کرد که با توجه به تغییرات دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی سلولز و گوارش پذیری برای تهیه سیلاژ مناسب پسماند موز افزودن 20 درصد خرمای وازده براساس ماده خشک می¬تواند باعث بهبود ارزش غذایی آن گردد. بطور کلی نتایج این آزمایش مشخص کرد با توجه به تغییرات دیواره سلولی و دیواره سلولی بدون همی سلولز و گوارش پذیری، برای تهیه سیلاژ مناسب پسماند موز، افزودن 20 درصد خرمای وازده توصیه می¬شود.