استفاده روزافزون از وسایل نقلیه و بروز حوادث خسارتبار موجبی برای به چالش کشیدن مبانی مسئولیت و سازوکار تعیین خسارت گشته است که در این بین، تصادم به دلیل ماهیت ویژه ی خود در تکوین عینی، از حساسیت بیشتری برخوردار است، به ویژه اینکه در نظام حقوقی ایران، قواعد یک دست و یکسانی در باب مسئولیت ناشی از تصادم در حوزه های متعدد قانون مجازات، قانون مدنی، مسئولیت مدنی، قوانین بیمه و سایر قوانین در دیگر حوزه های تخصصی،وجود نداشته و گاهاً شاهد احکام متناقض و یا ناکارامد در باب مسئولیت و تعیین مسئول می باشیم، سازو کار تعیین مسئولیت مطابق با نظریات فقهی و حقوق سنتی بر مبنای دو نظریه اتلاف و تسبیب می باشد که این نظریات در برخی فروض تحقق مسئولیت از کفایت لازم برخوردار نبوده و مارا با ابهاماتی مواجه می نماید. به موازات چنین مسئله ای، امروزه با پیشرفت های علم حقوق و روی کار آمدن نظریات نوین مسئولیت همچون نظریه خطر، تضمین حق و ... و همچنین تحولات به وجود آمده در نظام های جبران خسارت، شاهد بهبود نسبی سازوکار جبران انواع خسارات وارده بر زیاندیده و برطرف شدن ابهامات قانونی مبنای مسئولیت هستیم.