زیب النّساءبیگم متخلّص به"مخفی"که در دهم شوّال سال 1048 هجری در هند به دنیا آمد .مادرش دلرس بانو ،دختر شاهنواز خان صفوی است که به سبب این پیوستگی، اوخودش را ایرانی می داند .پدرش اورنگ زیب از پادشاهان بزرگ گورکانیّه هنداست.این شاعر گرانقدردر سرودن غزل تمایل بیشتری نشان داده ولی سروده هایی در قالب های دیگر نیز دارد.وی شاعر سبک هندی است وظرافت های سبک هندی بخوبی در اشعارش نمایان است.مضامین شعری او بیشتر عرفانی است ولی مضامین عاشقانه، اخلاقی و مذهبی نیز در اشعارش وجود دارد.وی در اشعارش از آرایه های بدیعی نیز بهره برده است که در بین آنها آرایه های تلمیح وتشبیه بیشترین بسامد را داشته است. نگارنده در این پژوهش ضمن بررسی شرح حال شاعربه تحقیق در مورد سبک شعری واوزان عروضی بکار رفته در دیوان وی پرداخته است.ونیز سعی کرده است تا به بررسی زیبایی های لفظی ومعنوی ونیز شرح اصطلاحات عرفانی، موسیقی ،طبّی و نجوم بکار رفته در دیوان شاعربه شرح کلّی ابیات بپردازد. مهمترین نتیجه ای که از این پژوهش حاصل می شود این است که زیب النّساء شاعری بسیار توانمند بوده که می توان هر کدام از بخش های ذکر شده را به عنوان یک موضوع مجزّا مورد تحلیل وبررسی قرار داد.