مقوله ی فرهنگ همواره به عنوان یک مشکل در تدرس زبان مخصوصا به عنوان زبان بیگانه وجود داشته است. شرایط زبان آموزی در ایران نیز از این مقوله مستثنی نیست. در این پژوهش سعی بر آن شده تا چگونگی برخورد معلمان با مقوله فرهنگ و تدریس فرهنگ در حین ارایه ارزیابی شود و اینکه بیشترین مدها و ابزارهای تعاملی معلمان برای تدریس فرهنگ چه هستند و در آخر در صورت مواجه ی احتمالی دانش آموزان با مطالب غربی راه حل معلمان برای برطرف کردن این خطر احتمالی چیست. برای انجام این کار از 5 معلم فیلم برداری شد و نحوه ی تدریس آنها مشاهده و بررسی شد. تحلیل داده ها در مرحله ی اول تحقیق با کمک چارچوبی به نام sett( چارچوب خود ارزیابی گفتمان معلم) که توسط والش (2006) طراحی شده، انجام شد. با استفاده از این چارچوب پراستفاده ترین مدها و ابزارهای ارتباطی موجود در کلاس ها در حین تدریس فرهنگ بررسی شدند. نتایج نشان دادند که مدهای مدیریتی، محتوایی و زمینه ساز کلاس درس بیشترین مدهای استفاده شده توسط معلم ها بودند و بیشترین سعی معلم ها بر آن بوده تا به دانش آموزان خود فرصت ابراز عقیده، تجربیات و احساسات خود را آزادانه بدهند و برای این کار از ابزارهای تعاملی مانند وارسی های تایید فهم، درخواست توضیح، بازخورد محتوایی، تکیه گاه سازی، سوالات محتوایی، صحبت کوتاه معلم و تک گویی معلم بیشترین استفاده را برای ارایه ی مباحث فرهنگی کردند. همچنین مشخص شد که معلم ها ترجیح می دادند که از 2 راهکار به عنوان ابزارهای کمکی در حین تدریس فرهنگ برای محافظت از هویت فرهنگی دانش آموزان استفاده کنند که اینها عبارت بودند از کدگردانی به زبان اول در حین ارایه ی فرهنگ محلی و بومی و ارزیابی منفی فرهنگ غربی زمانی که این مباحث با شرایط فرهنگی کلاس زیاد بیگانه بودند.