توزیع نامناسب و نابرابر خدمات در شهرها به علت جا ماندن توسعه شهر از رشد آن، در حال حاضر یکی از چالش های برنامه ریزان شهری در پاسخگویی به شهروندان است. با بررسی میزان نابرابری در توزیع خدمات و شناسایی الگوی فضایی بی عدالتی در دسترسی ها می توان پی برد که کدام خدمات در وضع نامناسب تری هستند. توجه به چنین مسائلی، از مشکلات شهری می کاهد و باعث کاهش فشار روی شهروندان و تقلیل بار مالی شهرداری ها و دستگاه های دولتی می گردد و حس راحتی که طیفی از نیازهای صرفاً فیزیکی تا رضایتمندی روانی را که حاصل رفع ضروریات زندگی بشری است را می تواند برای شهروندان القا کند. بر این اساس در مطالعات برنامه ریزی شهری می توان برای ایجاد احساس راحتی برای ساکنان یک محدوده که افرادی در آن زندگی می کنند مولفه هایی چون آسایش روانی، ایمنی در دسترسی به خدمات عمومی شهری چون بهداشت و آموزش، راه و گذر، امنیت و تحرک، گذران اوقات فراغت و سازگاری خدمات مستقر در یک محدوده را ایجاد و ساماندهی کرد. در پژوهش حاضر تحت عنوان تحلیل توزیع فضایی خدمات شهری در شهرک الغدیر شهر کرمان (با رویکرد مناسب سازی دسترسی به تسهیلات عمومی) با استفاده از مدلahp با 5 شاخص مشخص و سیستم اطلاعات جغرافیاییgis به مطالعه چگونگی پراکندگی خدمات و کاربری های هدف (فضاهای آموزشی، پارک و فضای سبز، کلانتری، پایانه مسافربری، خدمات بهداشتی و درمانی، ....)پرداخته می شود که در پی پاسخ دادن به دو فرضیه مطرح شده در بحث هستیم و در پایان به عنوان نتیجه گیری می توان اظهار کرد که نابرابری در دسترسی به خدمات شهری در شهرک الغدیر شهر کرمان دارای الگوی فضایی معناداری است و با استفاده از مدل ahp و سیستم اطلاعات جغرافیایی gis می توان مکان یابی خدمات شهری جدید را با توجه شبکه دسترسی و معیارهای مورد مطالعه اثبات کرد.