در ادامه جنبش های هنری قرن بیستم در دهه 60 و 70 میلادی، در فضای اجتماعی و سیاسی جامعه پس از جنگ جهانی، اولین آثار هنر محیطی به نشانه اعتراض به قوانین موزه¬ها و انتخاب زمین بعنوان زمینه ای غیرقابل خرید و فروش برای اثر و بیشتر با رویکردهای زیبایی شناسانه ساخته شدند. محیط بعنوان بستر و زمینه کار نوعی بازگشت به روش انسان اولیه برای آفرینش اثر و ارتباط دیرین انسان با طبیعت نیز بود. در کنار مفاهیم فلسفی و پس از آن اجتماعی، سیاسی و فرهنگی، رویکردهای زیست محیطی نیز در آثار هنر محیطی پدیدار شدند. بحرانهای زیست محیطی که زاییده تفکرات مدرن در دوران صنعتی بودند، تفکرات انتقادی پست مدرن را متوجه خود کردند. این تفکرات انتقادی به همراه دیگر اندیشه های نقدگرا بر رویکردهای زیست محیطی هنر محیطی بسیار تاثیرگذار بود. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش آثار هنر محیطی در افزایش توسعه فرهنگ زیست محیطی در درون جوامع صورت گرفته است. روش تحقیق پژوهش حاضر از طریق بررسی مفاهیم نظری و مبانی نهفته در آثار هنرمندان برتر این دوره و مقایسه آنها با هنرمندان ایرانی بوده و به روش توصیفی- تحلیلی و از طریق مطالعه کتابخانه ای و میدانی به صورت مصاحبه با هنرمندان سعی شده تا نگرش های آنها به هنر محیطی مورد بررسی قرار گیرد. از طریق بررسی نظری و آثار هنرمندان پیشگام و ایرانی در این زمینه، مشخص گردید که رویکردهایی که در آنها نگاه به منظر به مثابه یک سیستم، مکان و تاریخ وجود داشته باشد و در طرح آنها مبانی فرهنگی جامعه هدف بازتاب یابند و همچنین در ساخت یا تجربه آنها مشارکت مخاطبان نیز وجود داشته باشد، قادر خواهند بود تا دانش جامعه در مورد محیط زیست را توسعه دهند.