با توجه به پشرفت روز افزون صنایع، پیچیده شدن سیستم ها و هزینه های سنگین ناشی از خرابی ها و طراحی مجدد آنها؛ حصول اطمینان از عملکرد سیستم های طراحی شده قبل از بکارگیری بسیار ضروری به شمار می رود. بهینه سازی قابلیت اعتماد با استفاده از استراتژی های افزایش قابلیت اعتماد اجزای مورد استفاده در سیستم و یا تخصیص اجزای مازاد موازی به زیر سیستم ها به عنوان یکی از مهمترین مسائل بهینه سازی، توجه بسیاری از محققان را به خود معطوف کرده است. بطور معمول در تئوری قابلیت اعتماد فرض بر این است که اجزا و زیر سیستم های موجود در سیستم تنها دو حالت عملکردی کاملا سالم و کاملا خراب را اختیار می کنند. در حالی که در واقعیت موارد بسیاری از اجزاء و زیر سیستم ها وجود دارند که علاوه بر این دو حالت کاملا سالم و کاملا خراب، چندین حالت نقص موازی را نیز شامل می گردند. این دسته از سیستم ها و اجزاء چندحالته نامیده می شوند. در پایان نامه حاضر مسئله بهینه سازی قابلیت اعتماد سیستم های چند حالته با فرض فازی بودن نرخ های عملکرد اجزای سیستم و احتمالات متناظر با آنها برای مدت زمان معین بررسی می شود. تفاوت اصلی این تحقیق با کارهای قبلی صورت گرفته در حل مسئله بهینه سازی قابلیت دسترسی سیستم های چند حالته با فرض عدم قطعیت نرخ های عملکردی اجزاء و احتمالات متناظر آنها می باشد. همچنین در این پروژه پس از انتخاب اجزاء سیستم چند حالته مد نظر، نمودار قابلیت دسترسی سیستم برای مدت زمان معین به همراه حد بالا و حد پایین آن جهت نمایش بازه عدم اطمینان مقدار اصلی محاسبه شده، ترسیم می شود. برای حل مدل های ارائه شده از الگوریتم های فرا ابتکاری ژنتیک ga و تکامل تفاضلی de استفاده شده است. نتایج حاصله بیانگر کارایی بالاتر الگوریتم تکامل تفاضلی نسبت به الگوریتم ژنتیک در حل مسائل مورد بررسی می باشند. کلمات کلیدی: 1- قابلیت اعتماد 2- قابلیت دسترسی 3- سیستم های چند حالته 4- بهینه سازی چند هدفه 5- تئوری فازی.