نظر به این که با گذشت زمان مولفه های مختلف در شهر با تغییر مواجهند و جمعیت آن نیز در حال افزایش است رشد و تحولات فضایی و کالبدی در آن ها نیز اجتناب ناپذیر است ولی آنچه مد نظر است، چگونگی مدیریت این تحولات در جهتی است که هزینه ها کاهش و سودهای مترتب بر جامعه بهینه شود. در صورت عدم مدیریت این تحولات و بی توجهی به ظرفیت های توسعه ای موجود در محدوده موجود شهر و اتخاذ رویکرد توسعه افقی برای تأمین نیازها، پیامدهای فراوانی متوجه سیستم شهری خواهد بود از آن جمله می توان به تنزل اعتبارات و هویت تاریخی شهر و فرسودگی و تهی شدن بافت قدیم اشاره کرد. و در اثر این رویکرد به مرور فرسودگی عملکردی و کالبدی بر بافت چیره می شود و در نهایت متروک شدن بافت های موجود در مرکز شهر پیامد ثانوی این جریان می باشد. از طرف دیگر ارتقا سطح کیفی مناطق مرکزی شهر از اهداف اساسی مدیریت و برنامه های شهری است تا با اتخاذ رویکردهای سنجیده موجب تجدید حیات اقتصادی و اجتماعی این بافت ها گردد. این موضوع زمانی اهمیت می یابد که به دو نکته عمده توجه داشته باشیم، اول اینکه توانایی این بافت ها در تأمین نیازهای معاصر شهروندان در طول زمان کاهش یافته است و به تبع آن کارایی بافت و کیفیت زندگی نیز در سطح پایینی قرار دارد و موضوع ترک شدن به شدت این بافت ها را تهدید می کند، ثانیاً بافت های کهن نماد تاریخی شهر محسوب می شوند که یک شهر هویت خود را از آن به عاریت می گیرد. مجموعه حسن پادشاه تبریز نیز با توجه به قرارگیری در بافت مرکزی شهر از این قاعده مستثنا نخواهد بود. بنابراین نقش مدیریت شهری و اقدامات آن در تحولات فضایی شهرهای ایران که دارای سیستم متمرکز می باشد کاملاً مشهود است؛ بنابراین هدف کلان این پژوهش بررسی تاثیرپذیری کیفیت بافت های مرکزی شهر از الگوی گسترش کالبدی کلان شهر تبریز طی دو دهه اخیر.در این راستا از روش های کمی و کیفی در ارزیابی اثرات پروژه و جریان های توسعه شهری استفاده شده است.