مقدمه: اینترلوکین 17 سایتوکاین پیش التهابی جدیدی می¬باشد که نقش کلیدی در روندهای التهابی و بیماری¬ها ایفا می¬کند. تغییرات سطوح این سایتوکاین می¬تواند به عنوان شاخص بیوشیمیایی مفیدی در تعیین التهاب حاد ناشی از ورزش در عضلات اسکلتی باشد. همچنین با توجه به تاثیرات متقابل سیستم¬های ایمنی و هورمونی و پاسخ¬های متفاوت بدن انسان به انواع فعالیت¬های ورزشی، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثرات حاد سه نوع فعالیت استقامتی، مقاومتی و موازی بر غلظت سرمی اینترلوکین 17، کورتیزول و تستوسترون و نسبت تستوسترون به کورتیزول (tcr) در مردان فعال بود. مواد و روش ها: صد و سی مرد جوان سالم (3.96±22.45 سال) به صورت داوطلبانه به عنوان جامعه آماری این پژوهش، 2 ماه فعالیت ورزشی منظم با حداقل 2 جلسه در هفته را سپری کردند. لذا به عنوان افراد فعال، از این بین 20 نفر (میانگین سنی 2.66±21.69 سال، شاخص توده بدنی 1.89±21.92، درصد چربی 3.05±14.49) به عنوان نمونه آماری انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه فعالیت استقامتی (7=n)، فعالیت مقاومتی (6=n)، فعالیت موازی (7=n) تقسیم شدند. 4 روز قبل از فعالیت اصلی، 1rm افراد گروه مقاومتی و موازی اندازه گیری شد. 3 روز قبل از اجرای اصلی افراد از هر گونه فعالیت ورزشی منع شده و از 12 ساعت قبل از اولین خونگیری در روز آزمون، ناشتا بودند. پروتکل فعالیت استقامتی شامل 45 دقیقه دویدن با شدت 80-70% حداکثر ضربان قلب، فعالیت مقاومتی به شکل دایره ای شامل 3 دور، 8 ایستگاه با شدت 80% یک تکرار بیشینه در مدت 45 دقیقه و فعالیت موازی به صورت ترکیب هر دو فعالیت (ابتدا برنامه فعالیت مقاومتی و بلافاصله برنامه فعالیت استقامتی با شدت¬های مذکور و نصف حجم) صورت گرفت. قبل، بلافاصله و 1 ساعت پس از فعالیت از ورید بازویی آزمودنی ها خون گیری به عمل آمد. سنجش غلظت های سرمی اینترلوکین 17، کورتیزول و تستوسترون با روش الآیزا انجام شد. برای توصیف داده ها از آمار توصیفی و پس از بررسی نرمال بودن توزیع داده ها با استفاده از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف و همگنی واریانس ها با آزمون لیون (p>0.05)، به منظور بررسی تغییرات از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری و تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی lsd و آزمون تی زوجی استفاده شد (p<0.05). یافته ها: پاسخ اینترلوکین 17، کورتیزول و tcr بلافاصله پس از فعالیت و نیز یک ساعت پس از فعالیت بین سه نوع فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و موازی تفاوت معنی داری داشت (0.05>p). همچنین پاسخ تستوسترون، در دوره استراحت (0.041=p) و یک ساعت بعد نسبت به سطوح پایه (0.042=p)، بین گروه های ورزش مقاومتی و موازی تفاوت معنی داری داشت. بحث و نتیجه¬گیری: پاسخ اینترلوکین 17، تستوسترون و کورتیزول به ورزش، به ماهیت فعالیت بستگی دارد. همچنین ترکیب فعالیت¬های مقاومتی و استقامتی (به صورت موازی) می¬تواند موجب پاسخ¬هایی متفاوت از هر دو نوع فعالیت شود و تا حدودی موجب تعدیل در پاسخ¬ها شود. همچنین با توجه به تغییرات بیشتر tcr پس از فعالیت موازی، به نظر می رسد برای دستیابی به اهداف آنابولیکی فعالیت مقاومتی، بهتر است از انجام فعالیت استقامتی متعاقب آن خودداری شود.