بافت های فرسوده، به طور عمده بخش هایی از شهر هستند که از چرخه تکاملی حیات آن جدا گشته و به شکل کانون مشکلات و نارسایی درآمده اند. از آنجا که نیروهای متحول ساز درون این بافت، قدرت و سرعت لازم برای همگام کردن خود با سایر بخش های شهر را دارا نبوده، لذا حرکتی واپس گرا را در پیش گرفته و روز به روز از گردونه توسعه پویای شهر دور می گردند. طی سال های گذشته در جهت مقابله با پدیده فرسودگی، نهادها و سازمان های مسئول کنترل و هدایت توسعه شهر، در قالب تهیه طرح ها و پروژه های موضعی و موضوعی اقدام به انجام فعالیت هایی در بخش بافت های فرسوده نموده اند، لیکن بخش عمده ای از اینگونه اقدامات، تاکنون موفق به حصول نتایج کامل و مطلوبی نگردیده است. امروزه به اثبات رسیده است که حضور مردم در تمامی طول پروژه، امری انکارناپذیر و موثر در پیشبرد اهداف و تحقق پذیری آن می باشد (اوست،1384: 97). لذا این پژوهش با تبیین اهمیت موضوع مشارکت در امر تجدید حیات شهری در بافت های فرسوده، سعی در عملیاتی نمودن آن و معرفی فرایندهای کار مشارکتی داشته و در این جهت به معرفی یک نمونه موردی در محله ده ونک تهران خواهد پرداخت.