در این پایان نامه، میزان مشارکت انتخاباتی در طی ده دوره انتخابات ریاست جمهوری در ایران از سال 1388-1358 مورد تحلیل قرار گرفته است. مسئله تحقیق آن است که میزان مشارکت انتخاباتی در انتخابات ریاست جمهوری ایران، بر اساس دوره های انتخاباتی، دارای تفاوت پذیری پرابلماتیک بوده و تغییرات آن تابع الگوی منظمی نیست. سپس از طریق شواهد تجربی مسئله اثبات گردید. برای پاسخ به مسئله تحقیق، با رجوع سازمان یافته به نظریات مشارکت سیاسی، یک استدلال عقلانی تئوریک، استخراج گردید. بر اساس این استدلال، بین میزان رقابت حزبی و میزان مشارکت انتخاباتی رابطه وجود دارد به صورتی که هر چه بر میزان رقابت حزبی افزوده گردد میزان مشارکت انتخاباتی نیز افزایش می یابد. برای دست یابی به داده های مشارکت انتخاباتی و رقابت حزبی، با روش تحقیق اسنادی داده های مورد نظر گردآوری شد سپس از طریق استدلال آماری رگرسیون به داوری در باب صدق و کذب راه حل نظری ارائه شده برای مسئله تحقیق پرداخته شد. که نتایج زیر حاصل گردید. با استفاده از تکنیک آماری رگرسیون با حذف گویه تعداد احزاب تاسیس شده در هر دوره، فرضیه تحقیق در سطح تحلیل بین دوره ای تایید گردید. همچنین فرضیه تحقیق در سطح تحلیل کل دوره ها، با حذف دوره دهم انتخابات ریاست جمهوری به عنوان دوره ناسازگار، تایید گردید. بنابراین می توان نتیجه گرفت که بین میزان رقابت حزبی و میزان مشارکت انتخاباتی در سطح نه دوره انتخابات ریاست جمهوری رابطه وجود دارد به صورتی که هر چه میزان رقابت حزبی افزوده گردد میزان مشارکت انتخاباتی نیز افزایش می یابد.