امروزه یکی از مشکلات مطرح ، افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی در جمعیت های مختلف انسانی و حیوانی از طریق باکتری ها می باشد و این امر منجر به پیدایش و انتشار پاتوژن های مقاوم و ژن های مقاومت در آن ها می گردد. ژن های بتالاکتاماز و تتراسیکلین از مهمترین ژن های پلاسمیدی در باکتری های خانواده انتروباکتریاسه هستند که عامل بیش از 90 درصد مقاومت سویه های اشریشیاکلی1 به دارو های بتالاکتام و از علل مهم بروز مقاومت های چندگانه دارویی در عفونت های بیمارستانی می باشند. با بروز مقاومت دارویی در میان باکتری های بیماریزا، درمان این دسته از بیماری های عفونی با مشکلات فراوانی مواجه شده است. فراوانی این ژن ها در جمعیت های باکتریای در نقاط مختلف جغرافیایی متفاوت می باشد. شناخت این تفاوت ها برای برنامه ریزان بهداشت و درمان حائزاهمیت است. در این مطالعه فراوانی ژن های بتالاکتاماز2(blactx-m ، blashv و blatem ) و تتراسیکلین 3(teta ، tetb و tetc )، درباکتری اشرشیاکلی جدا شده از بیماران به بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی زابل مورد بررسی قرار گرفت. شیوع ژن های مورد نظر به ترتیب teta(14/56%)، tetb(12/49%)، tetc(52/10%)، bla ctx-m(100%)، bla shv(75/68%)، bla tem(91/22%) بود. علاوه بر آن نقش ژن های کلاس یک و دو اینتگرون-ها4 نیز در مقاومت های چندگانه میکروبی در سویه مورد نظر بررسی شد، و همراهی بارزی بین اینتگرون های کلاس 1 و آنتی بیوتیک های بتالاکتام و کلاس 2 اینتگرون با آنتی بیوتیک آزترونام مشخص شد.و تتراسایکلین و سفتریاکسون نیز رابطه معناداری با پلاسمیدها از خود نشان دادند.