در تحقیق حاضر ، اقدام به بررسی سطح توسعه یافتگی استان های ایران در دو مقطع زمانی سال 1379 که اولین سال شروع برنامه سوم توسعه اقتصادی در ایران است و سال 1388 که سال پایانی برنامه چهارم توسعه اقتصادی است ، گردید . در ابتدا ، حدود شصت شاخص مختلف که در گروه مختلف ، شامل هفده شاخص کشاورزی ، شش شاخص ارتباطی ، دوازده شاخص صنعتی ، ده شاخص بهداشتی ، پانزده شاخص آموزشی ، انتخاب گردید و مبنای تحقیق قرار گرفت . سپس برای از بین رفتن اختلاف در واحدهای اندازه گیری شاخص ها و همگن کردن آنها ، اقدام به انجام تحلیل عاملی گردید و در نهایت به کمک روش تاکسونومی عددی ، اقدام به برآورد مدل و استخراج نتایج گردید . نتایج تحقیق حاکی از آن است که در سال 1379 استان اصفهان با درجه توسعه یافتگی 0.447 به عنوان استان غالب توسعه یافته و در سال 1388 هم به طور مجدد ، استان اصفهان با درجه توسعه یافتگی 0.412 به عنوان توسعه یافته ترین استان انتختب گردیده است . همچنین در خلال دوره مورد مطالعه ، سطح توسعه یافتگی معادل 138 درصد افزایش و دوگانگی معادل 10.5 درصد کاهش یافته است .