خودشکوفایی، فرآیند شکوفا ساختن استعدادهای پنهانی است. گرایش به شکوفا نمودن استعدادهای نهفته، در تمام قوم¬ها و قبیله¬های بشری وجود داشته است. روشنفکران و اندیشمندان مکاتب مختلف همواره با تأمل در افراد رشد یافته و موفق، مولفه¬هایی را برای شناساندن این¬گونه افراد ذکر نموده¬اند. ابراهام مزلو از روانشناسان انسان¬گرای قرن بیستم نیز ویژگیهایی ارائه کرده که بیشتر افراد خودشکوفا از جمله هنرمندان و عارفان، دارای آن ویژگیها می¬باشند. شاعران و عرفای عربی نیز از این امر مستثنی نیستند، یکی از این عارفان نامدار ابن فارض مصری است. وی به دلیل پشت سر گذاردن تجربه¬های عرفانی، رسیدن به حقیقت و دست¬یابی به علم حضوری، با نظریه مزلو قابل تطبیق می¬باشد از این رو، این پژوهش در پی آن است تا روشن نماید مولفه¬های خودشکوفایی در دیوان ابن¬فارض کدامند و تا چه اندازه خودشکوفایی را در اشعارش بروز داده است؟ نتایج این پژوهش نشان می¬دهد که ابن ¬فارض مصادیق خودشکوفایی، از جمله؛ عشق، طلب و کوشش، صبر و استقامت، زدودن حجاب¬های خیالی، درک واقعیت، تجربه¬های عرفانی، ارتباط عمیق بین¬فردی و خلاقیت را که برازنده¬ی افراد خودشکوفاست، در زندگی خود به نمایش گذاشته است.