هدف: پیامدهای حاصل از بیماری اسکیزوفرنیا بر تمامی ابعاد زندگی بیمار تأثیر می گذارد. این افراد غالبا، مشکلات جدی در مهارتهای اجتماعی و غیره پیدا می کنند و مجبور به بازگشت مجدد به بیمارستان می شوند. افرادی که آمادگی و اطلاعات اندکی در برخورد با محیط و حمایت خارجی محدودی برای انطباق با زندگی اجتماعی دارند، در برگشت به روال معمول و سابق زندگی دچار مشکل می شوند. بنابراین باید درمان های جامعه محور طراحی شود تا اهداف بلند مدت پایه ریزی گردند و بیمار به سمت استقلال در زندگی سوق داده شود. «برنامه بازورود به جامعه» از جمله برنامه های روانی– اجتماعی است که انتقال بیمار از بیمارستان روانی به مراقبت های سطح جامعه را تسهیل می کند. روش تحقیق: این تحقیق از نوع شبه تجربی است که بر روی 24 بیمار اسکیزوفرنیا (12 نفر در هر گروه مداخله و کنترل) انجام شده است. اطلاعات لازم با استفاده از پرسشنامه های مقیاس مجموعه علائم مثبت و منفی، کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، ارزیابی عملکرد کلی بیمار و چک لیست دانش و مهارت بازورود به جامعه جمع آوری گردید. گروه مداخله به مدت یک ماه تحت آموزش نظری و عملی "برنامه بازورود به جامعه" قرار گرفتند، در انتها بیماران مجددا ارزیابی شدند. به بیماران گروه کنترل، در طول اجرای پژوهش، فقط درمان های رایج در مرکز (داروئی و کاردرمانی) ارائه شد. یافته ها: نتایج حاکی از آن است که با اجرای این پژوهش، عملکرد کلی بیمار و دانش و مهارت بازورود به جامعه به صورت معناداری تغییر کرد (05/0 p<)، همچنین علائم منفی به دنبال اجرای برنامه بازورود به جامعه نیز به صورت معناداری تغییر یافت (05/0 p<)، اما در سایر حیطه های وضعیت روانشناختی از جمله؛ علائم مثبت، آسیب شناسی روانی عمومی، نمره کل مقیاس و کیفیت زندگی تغییر معناداری به وجود نیامد (05/0p>). بحث: یافته های پژوهش این فرض را تائید می کند که برنامه درمانی بازورود به جامعه بر سطح دانش و مهارت بازورود به جامعه بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا تأثیر مثبت می گذارد و سبب بهبود عملکرد کلی (عملکرد روانی، شغلی و تحصیلی) و علائم منفی آنها می شود و قادر است مانع از پسرفت این بیماران شود. اما این برنامه نتوانست بر علائم مثبت و آسیب شناسی عمومی و کیفیت زندگی بیماران موثر باشد. که لازم است جهت دستیابی به این اهداف از تعداد نمونه های بیشتر و زمان طولانی تر برای آموزش آنها استفاده گردد.