مقدمه: مالتیپل اسکلروزیس (ms) یک بیماری خود ایمنی تحلیل برنده عصبی سیستم عصبی مرکزی با ضایعات التهابی ماده سفید بوده و یکی از علل ایجاد کننده ناتوانی در بیماران می باشد. در بیش از 70 درصد افراد مبتلا سیستم بینایی تحت تاثیر قرار می گیرد. پتانسیل برانگیخته بینایی (vep) به منظور بررسی عملکرد مسیرهای بینایی استفاده می-شود. پروژسترون در دستگاه عصبی مرکزی دارای اثرات محافظتی می باشد. احتمالا پروژسترون روی سیر بیماری و درمان بیماری ms موثر خواهد بود. هدف از مطالعه حاضر بررسی الکتروفیزیولوژیک اثر پروژسترون بر روند ترمیم میلین ناحیه کیاسمای بینایی موش های بزرگ آزمایشگاهی نر بالغ به دنبال القای دمیلیناسیون در اثر تزریق موضعی لیزولسیتین می باشد. مواد و روش ها: برای القای دمیلینه شدن در موش های صحرایی که قبلا مورد جراحی گنادوکتومی قرار گرفته و بهبود یافته اند، 2 میکرولیتر لیزولسیتین طی جراحی استریوتاکسیک در ناحیه کیاسمای بینایی تزریق شد. حیوانات گروه تیمار 1 میکرولیتر پروژسترون را به مدت 14،7 و21 روز پس از القای دمیلینه شدن دریافت کرده، گروه شاهد حامل دارو و گروه های کنترل سالم دریافت دارویی نداشتند. ثبت vep و نیز مطالعات بافتی با رنگ آمیزی لوکسول فست بلو و کرزیل ویوله صورت گرفت. نتایج: داده های حاصل و تجزیه تحلیل آماری نشان داد که استفاده از پروژسترون توانست تخریب میلین در گروه های تیمار را کاهش داده و از نظر الکتروفیزیولوژیک و نیز نیز شواهد بافتی رمیلینه شدن را تسریع نماید. اثرات پروژسترون به صورت وابسته به زمان توانست در دوره 21 روزه اثر حاد تخریب میلین به وسیله lpc را برگشت دهد. نتیجه گیری: این گزارش اولین گزارش در به کارگیری داخل بطن مغزی پروژسترون روی ترمیم دمیلینه شدن در مدل lpc بیماری ms می باشد. به نظر می رسد می توان با مطالعات دیگر بتوان نشان داد که آنالوگ های پروژسترون می توانند به عنوان داروی بهبود ms مورد استفاده قرار گیرند. کلمات کلیدی: مالتیپل اسکلروزیس، دمیلینه شدن، پروژسترون، کیاسمای بینایی، لیزولسیتین، پتانسیل برانگیخته بینایی