هدف این پژوهش، بررسی وضعیت آموزش و رشد حرفه ای معلمان ریاضی در نظام تربیت معلم ایران و سنگاپور و ارائه راهکارهایی جهت بهبود وضعیت رشد حرفه ای معلمان ریاضی ایران است. این پژوهش، یک پیمایش تطبیقی است و مراحل آن مطابق با روش بردی(1966) صورت گرفته است. انتخاب کشور سنگاپور به دلیل تشابه سیستم آموزشی آن با ایران جهت الگوبرداری و نیز به علت موفقیت های پی در پی دانش آموزان این کشور در درس ریاضی، در آزمون بین المللی تیمز، صورت گرفته است. اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعه اسناد و مدارک کتابخانه ای، و نیز ترجمه مقالات و گزارش های پژوهشی در پایگاه های داده، گردآوری شده و در بررسی منابع منتخب " فن تحلیل محتوا" به کارگرفته شده است. نتایج بدست آمده از این مطالعه به شرح زیر است: صلاحیت متقاضیان تدریس در سنگاپور از طریق آزمون های مختلف، طی چندین مرحله، سنجیده میشود بطوریکه معلمان از دانش و مهارت لازم برای تدریس برخوردارند، اما در ایران داوطلبان حرفه تدریس، تنها از طریق گذراندن آزمون سراسری و بیشتر بر مبنای شرایط و ضوابط اخلاقی و مذهبی و نه جنبه علمی و عملی به دوره های ترییت معلم راه می یابند. از لحاظ دوره های آموزشی، در ایران همانند سنگاپور، برنامه هایی به منظور آموزش معلمان دارای مدرک دیپلم و لیسانس در نظرگرفته شده اما در سنگاپور، علاوه بر برنامه مدرک لیسانس، برنامه مدرک فوق لیسانس نیز به تفکیک دو دوره ابتدایی و راهنمایی در نظرگرفته شده است. در سنگاپور مربی گری بعنوان ابزار اصلی رشد حرفه ای، در دو سطح معلمان پیش از خدمت و معلمان تازه کار مدارس اعمال می شود. در دوره های تربیت معلم ایران، برنامه و یا دوره آموزشی خاصی جهت رشد حرفه ای معلمان اعم از معلمان ریاضی، پیش بینی نشده است و تنها ناظران و راهنمایان آموزشی در قسمتی از فعالیت های خود در مدارس، مانند مربیگری همتا (نظارت کلینیکی) و یا نظارت توسعه ای به رشد حرفه ای معلمان، اعم از تازه کار و یا با تجربه می پردازند. در صورتی که ناظران آموزشی مربیگری همتا و نظارت توسعه - ای را در عمل در مدارس اجرا کنند، می توانند تا حدی نیاز معلمان ریاضی(پیش از خدمت و یا حین خدمت) را به فردی در سمت مربی که به راهنمایی و ارشاد آنها بپردازد، مرتفع سازند.