یکی از مهمترین عامل های رشد و توسعه اقتصادی در هر کشوری تشکیل سرمایه با استفاده از پس اندازهای مردم است. صندوق های سرمایه گذاری مشترک، نهادهای مالی تخصصی هستند که با وجوه سرمایه گذاران در سبد متنوعی از اوراق بهادار سرمایه گذاری کرده و سرمایه گذاران را از مزیت مدیریت حرفه ای و نیز کاهش ریسک غیر سیستماتیک بهره مند می سازند. در این میان سرمایه گذاران نیازمند ابزارهایی جهت ارزیابی عملکرد صندوق های سرمایه گذاری مشترک می باشند. از جمله این ابزارها می توان به روش تحلیل پوششی داده ها که از جمله روش های تصمیم گیری چند معیاره است، اشاره نمود. با استفاده از این روش، می توان شرکت های کارا و ناکارا را مشخص و برای شرکت های ناکارا از بین شرکت های کارا، مرجع (الگو) جهت رسیدن به مرز کارایی مشخص کرد. در این پژوهش به ارزیابی کارایی صندوق های سرمایه گذاری مشترک با استفاده از روش تحلیل پوششی داده ها پرداخته شده است. دوره زمانی تحقیق از ابتدای دی ماه سال 1388 تا ابتدای دی ماه سال 1390 می باشد و جامعه آماری آن را کلیه صندوق های سرمایه گذاری مشترک در سهام تشکیل می‏دهد. همچنین نمونه آماری تحقیق شامل 16 صندوق سرمایه گذاری و تعداد مشاهدات برابر با 127 سه ماهه(فصل) می‏باشد. در این پژوهش از مدل ccr مضربی ورودی محور برای بدست آوردن کارایی صندوق های سرمایه گذاری مشترک استفاده شده است. برای آزمون فرضیه اول تحقیق از ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن استفاده گردیده است. همچنین جهت تجزیه و تحلیل فرضیه دوم تحقیق که به بررسی رابطه کارایی با اندازه صندوق های سرمایه گذاری می پردازد، از مدل احتمال شرطی لوجیت استفاده گردیده است. نتایج نشان می دهد که نسبت کارایی بدست آمده از روش تحلیل پوششی داده ها همبستگی مثبت و معنی داری با بازدهی واقعی صندوق ها دارد، لذا روش تحلیل پوششی داده ها روش مناسبی جهت ارزیابی کارایی صندوق های سرمایه گذاری مشترک می باشد. همچنین یافته ها گویای آن است که با افزایش مجموع دارایی های صندوق های سرمایه گذاری مشترک بر کارایی آن ها افزوده می شود.