چکیده هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر سه روش تمرین قدرتی، ترکیبی و استقامتی بر توان هوازی و ترکیب بدن مردان غیرورزشکار بود. بدین منظور33 دانشجوی غیرفعال و سالم (با میانگین سن 15/1± 22 سال، قد 61/5 ± 20/175 سانتیمتر و وزن 46/7 ± 55/73 کیلوگرم) داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند و به طور تصادفی به سه گروه تمرین قدرتی، تمرین استقامتی و تمرین ترکیبی تقسیم شدند. برنامه تمرینی گروه قدرتی شامل انجام حرکات پرس سینه، پرس پا، پرس بالای سینه شیب دار، هاگ پا، ساق پا، جلو ران، پشت ران، جلو باز، حرکت کراس، سرشانه در 2 ست با 10تکرار و 50 درصد یک تکرار بیشینه بود که در پایان دور? تمرینی به 3 ست با 6 تکرار و 80 درصد یک تکرا ر بیشینه رسید. تمرین استقامتی شامل دویدن روی نوارگردان به مدت 16 دقیقه با 65 درصد ضربان قلب بیشینه در هفت? اول بود که در پایان دور? تمرینی به 30 دقیقه با 80 درصد ضربان قلب بیشینه رسید. تمرین ترکیبی شامل اجرای کامل دو برنام? تمرین قدرتی و استقامتی بود. هر سه گروه 3 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته تمرین کردند. جهت آزمون فرضیه ها از آزمون کالموگروف اسمیرنوف، تحلیل واریانس یک طرفه و تست تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که تمرین استقامتی نسبت به تمرین قدرتی اثر بیشتری بر افزایش توان هوازی دانشجویان پسر غیر ورزشکار دارد با این وجود تمرین استقامتی و ترکیبی اثر یکسانی بر توان هوازی دارند. همچنین تمرینات قدرتی، استقامتی و ترکیبی اثر یکسانی بر درصد چربی بدن دانشجویان پسر غیر ورزشکار دارد. نتیجه گیری: تمرین ترکیبی بر افزایش توان هوازی نسبت به تمرین قدرتی و استقامتی تاثیر بیشتری دارد اما بر درصد چربی بدن تفاوت معنی داری نسبت به دو نوع تمرین دیگر ندارد. واژگان کلیدی: تمرین قدرتی، تمرین استقامتی، تمرین ترکیبی، توان هوازی، درصد چربی