امیر هوشنگ ابتهاج (سایه)، شاعری چیره دست و ماهر و از درخشان ترین چهره های غزل سرای معاصر است که در هر دو شیوه سنتی و نو طبع آزمایی نموده و هنر آفریده است. به لحاظ ادای معنی در زبان، گاه نوگرایی است متمایل به سنت و گاه سنت گرایی است متمایل به نو و از نظر آشنایی با زیر و بم های زبان شعر فارسی، گوینده ای کم مثال است. در شعر سایه دو جنبه کاملا متفاوت به چشم می خورد نیمی از سروده های وی را غزلیاتی را تشکیل می دهد که ضمن برخورداری از احساساتی لطیف و شاعرانه، از نظر موسیقی و محتوا، همان حال و هوای غزلیات مولانا و حافظ را در ذهن تداعی می کند و نیمی دیگر مجموعه اشعاری است، در قالب چهارپاره، رباعی و شیوه نیمایی، غزل های او در حوزه های واژگان، ترکیبات، تصویرسازی ها، ویژگی های نحوی و درون مایه ها تحت تأثیر شعر نو نیمایی و در بردارنده نوآوری های فراوان است. غزلیات این شاعر از نظر بسامد اشتمال بر این نوآوری ها در میانه غزلیات شعرای متمایل به سنت گرایی، چون فریدون توللی و نادر نادر پور و متمایل به نوآوری چون، سیمین بهبهانی و حسین منزوی قرار می گیرد. پژوهنده در این جستار این نوآوری ها را در پنج حوزه، تخیل، عاطفه، موسیقی، زبان و شکل بررسی و تحلیل نموده است.