رسیدن به گذردهی بالا همراه با تأخیر پایین همواره در شبکه های محلی بی سیمieee 802.11 مطرح بوده است. در 802.11n به واسطه پیشرفت ها در لایه فیزیکی، می توان به نرخ بیت حدود600 mbps دست یافت. رسیدن به گذردهی بالا تنها با افزایش نرخ بیت فیزیکی میسر نیست. مسئله سربار در مکانیزم دسترسی به کانال 802.11، مانع اصلی برای دستیابی به بهره وری بالا در این نوع شبکه ها است. در نتیجه برای کاهش سربار، در 802.11n طرح تجمیع فریم مطرح می شود که در ارسال یک فریم از چندین بسته استفاده می کند. این روش موجب سرشکن شدن سربار فریم تجمیع شده بر چندین بسته تشکیل دهنده آن می شود، که به بهبود بهره وری کمک می کند. استفاده از طرح های تجمیع که دارای سرآیند کوچک باشند و همچنین قابلیت بازارسال برای بسته های فریم مجتمع را داشته باشند می تواند به بهبود بهره وری حتی در شرایط بد کانال، کمک کند. در شرایط شبکه اشباع که صف mac از بسته های رسیده از لایه شبکه پر است، برای ساخت فریم مجتمع همواره بسته های کافی وجود دارد و نیازی به انتطار برای ورود فریم ها به صف برای تشکیل فریم مجتمع نیست. اما در شرایط غیر اشباع که صف mac همواره پر نیست، ممکن است هنگام ارسال، بسته های کافی برای تجمیع وجود نداشته باشد. در این صورت نیاز به انتطار برای ورود بسته های بیشتر به صف است، که موجب اعمال تأخیر به بسته های فعلی موجود در صف می شود. در این شرایط فریم بزرگتر به معنای گذردهی بهتر و اعمال تأخیر بیشتر است، پس مصالحه بین گذردهی و تاخیر مطرح می شود. در این پایان نامه با معرفی طرح تجمیع با تعداد k بسته، از مزایای سرآیند کوچک و قابلیت بازارسال بهره می-بریم. در شبکه های غیر اشباع تأخیر مسئله مهمی است در نتیجه با بدست آوردن مدلی تحلیلی برای تأخیر سیستم mac، آن را بررسی و نتایج را با شبیه ساز ns-2 ارزیابی می کنیم. مفهوم زمان انتظار برای ورود بسته را مطرح می کنیم و تأثیر آن را بر تأخیر و گذردهی بررسی می کنیم. در نهایت با انجام شبیه سازی تأثیر عواملی مثل طول بسته، نرخ خطای بیت، تعداد بسته های شرکت کننده در تجمیع فریم ( ) و تعداد گره را بررسی می کنیم و نشان می دهیم که با افزایش k و اندازه بسته گذردهی و تأخیر افزایش می یابند و افزایش ber و تعداد گره موجب کاهش گذردهی و افزایش تأخیر می شود.