فهم،تبیین و کنترل جرایم جوانان بواسطه ماهیت پیچیده و چند لایه این جرایم و ارتباط آن با خرده فرهنگ جوانی از دشوارترین مسائل نظام های عدالت کیفری است. این رساله بر آن است که با اتخاذ رویکرد مبتنی بر جرم شناسی فرهنگی، اولاً، به فهم جرم شناختی از خرده فرهنگ جوانی نزدیک شود و ثانیاً سازوکارهای کنترل بزهکاری جوانان را بر اساس این فهم بازخوانی کند.مطالعه جرائم جوانان بر اساس آموزه های جرم شناسی فرهنگی و بررسی انتقادی و بازخوانی نظام عدالت کیفری ایران با رویکرد موردنظر این رساله، به شناخت دقیق و عمیقی از خرده فرهنگ جوانی منجر می شود که هرگونه پاسخ دهی به جرائم جوانان برای دست یافتن به اثربخشی و کارامدی، ناگزیر از این فهم همدلانه از فرهنگ جوانی و نحوه بازنمایی و معنا دهی به آن است. در جرم شناسی فرهنگی، جوانی نه به عنوان امری صرفاً بیولوژیک، بلکه به مثابه برساخته ای فرهنگی- اجتماعی در نظر گرفته می شود. بر این اساس، جوانی از مفهومی ساده، به مفهومی لغزان و پرابلماتیک تبدیل شده و با توجه به ویژگی های هر جامعه ، حدودی برای آن تعریف می شود. دستاوردهای این رساله نشان می دهد جوانان اولا بواسطه ویژگی های خرده فرهنگ جوانی مانند «هم آغوشی با خطر»، رفتارهای مجرمانه را به مثابه امری کارناوالی در نظر گرفته و با وارد شدن به مرز فعالیت های مُجاز، وارد چانه زنی با مرزهای فعالیت های غیرمُجاز می شوند. از سوی دیگر جرم انگاری که در نظام های حقوقی بر اساس اصل راهبردی حاکمیت قانون صورت می گیرد، کاملا جنبه های جدیدی پیدا می کند. این جنبه های جدید کاملا عملکرد قانونگذار کیفری و مقام های پلیسی و قضایی را تحت تاثیر قرار می دهد. رسانه ها با بازنمایی رفتارهای جوانان و در تصویر ارائه شده از جرم دست کاری می کنند . این دستکاری و بازنمایی را جرم انگاری رسانه ای نامیده ایم. آزادی عمل نهاد پلیس و تفسیرهای قضایی کاملا بر اساس فرایند جرم انگاری رسانه ای صورت بندی می شوند به صورتی با خلق اسطوره هایی مانند جوان خوب(شایسته حمایت) و جوان بد ، خرده فرهنگ جوانان را به حاشیه رانده و منحرفانه تلقی می کنند. این تفسیرهای پلیسی و قضایی در قالب عناوین مجرمانه ای مانند جرایم علیه عفت عمومی در قوانین کیفری بازتولید می شوند.