در این پژوهش آثار ژان ماری گوستاو لوکلزیو مورد بررسی قرار گرفته و این نویسنده بزرگ، تا سال ها ی هشتاد بیشتر به عنوان نویسنده ای نو آور و عصیانگر شناخته می شد. «دیوانگی»، «زبان»، «تنهایی» و «سرگردانی» ، تم های اصلی در کار او می باشد. اگر چه در آغاز، سبک متکلف و ذهن ورزی نویسندگانی چون ژرژ پرک (george perec) را می پسندید، اما بعدها تغییر سبک داد و در زمینه ی موضوع و زبان ، رو به ساده نویسی آورد. کودکی ودغدغه های خاص آن و سفر با تمام جذابیت ها، محور اصلی اغلب آثار او شد. به عبارتی، در اغلب رمان هایش بچه ها ، پیرمردها ، کرولال ها ، آدم های ساده لوح یا بی خانمان نقش ویژه ای دارند اما پس از زندگی در کنار سرخپوستان پانامااو معتقد بود ممکن است د ر آغاز بیان زبانی، د سترسی به واقعیت د نیا عملی باشد، اما بیان زبانی و فلسفه ی غربی تنها ارتباط منطقی را میسر می کنند . به همین د لیل مانع می شوند آد می د ر د نیای واقعی که همه چیز د رهم پیچید ه است، حل شود . لوکلزیو زبان را رها کرد و از یوغ آن خارج شد تا ارتباطی حقیقی با ماد ه برقرار کند . به همین د لیل شخصیت های برجسته ی رمان ها و د استان هایش از آن پس بیشتر د ر سکوت زند گی می کنند . یکی از ویژگی های نقیضه نمای لوکلزیو آن است که به رغم آفرینش فضای سفر که علی القاعده باید با درون مایه هایی چون کشف و ماجراجویی همراه باشد، در کارهای خود از سفر به «سکوت» و «تنهایی» راه می برد تا حدی که در رمان بیابان (که بسیاری آن را شاهکار او دانسته اند) سفر و ماجراهای آن را به «خلسه ی سکوت» پیوند می زند. در واقع آدم های لوکلزیو، همگی میان آنچه در ظاهر می نمایند و دنیایی که از آن آمده اند، جریان دارند و دنیایی «خلسه آور» را میان این دو می پیمایند؛و اما در پس این سکوت گاه غمی نهفته است که موضوع اصلی این تحقیق می باشد.