آبیاری جزئی یا کم آبیاری ناقص ریشه یکی از تکنیک های نوین آبیاری طی سالهای گذشته است که نتایج بسیاری از مطالعات حاکی از افزایش میزان کارایی مصرف آب و هچنین عدم کاهش معنی دار محصول، در نتیجه اعمال این شیوه آبیاری بوده است. به منظور مقایسۀ روشهای مختلف آبیاری جزئی و آبیاری سنتی، در سال 1391 مطالعه ای در دو قسمت کاملا مجزا انجام گرفت. قسمتی از این تحیق بصورت گلخانه ای در فضای پژوهشی گروه مهندسی آب و قسمت دیگر آزمایش بصورت مزرعه ای در زمین زراعی دانشگاه ارومیه با موقعیت جغرافیایی 45 درجۀ شرقی و 37 درجۀ شمالی در ارتفاع 1332 متر بالاتر از سطح دریا و در قالب بلوک های کاملا تصادفی در سه تکرار انجام گردید. تیمارهای بررسی شده شامل آبیاری یک در میان متغیر(apri)، آبیاری یک در میان ثابت(fpri) و آبیاری سنتی(ci) بوده است ولی در مطالعۀ مزرعه ای تیمار کم آبیاری سنتی(di) نیز با تیمارهای مذکور مقایسه شد. مهم ترین صفات اندازه گیری شده در این پژوهش عبارتند از: کارایی مصرف آب، راندمان کاربرد نیتروژن و عملکرد وزن خشک محصول. در مطالعۀ گلخانه ای مقادیر تیمارهای فوق به ترتیب از لحاظ صفات کارایی مصرف آب 88/4، 10/4، 82/3، راندمان کاربرد نیتروژن 74/35، 56/28، 13/39 و وزن خشک گیاه 9/41، 7/31، 4/46 گرم در هر گلدان بوده است. در مزرعه نیز نتایج تیمارها به ترتیب برای صفات کارایی مصرف آب 7/1، 38/1، 38/1، 52/1، وزن خشک علوفه 17760، 14450، 19150، 15910 کیلوگرم در هکتار بوده است. با توجه به داده های بدست آمده در مورد تعیین پتانسیل آبشویی نیترات، عملکرد محصول، مقدار آب مصرفی و دیگر پارامترهای ارزیابی می توان گفت که تیمار آبیاری یک در میان متغیر بهترین روش مدیریتی در مزرعه و گلخانه بوده است.