این طرح در مورد تأثیر عوامل غیر معرفتی در کسب معرفت شهودی از منظر قرآن است. شهود درک بی واسطه و مستقیم معارف است. چون انسان باید به کمال لایق انسانیت خویش برسد، باید سطح آگاهی او بالا برود.از طرفی هر چه درک او از خود و محیط اطراف خود بیشتر باشد، امکان رسیدن به این کمال بیشتر است. پس بهترین نوع معرفتی که می تواند حاصل کند معرفت شهودی است. این معرفت هم قابل اکتساب است و در جهت رسیدن به آن عوامل و موانعی وجود دارد که باید رعایت شوند.عوامل هم دو دسته اند. یا معرفتی هستند یا غیر معرفتی. هدف ما بررسی عوامل غیر معرفتی می باشد. قرآن به وجود این عوامل اذعان و اعتراف دارد.این مسأله هم ثبوتا و هم اثباتا قابل اثبات است. عوامل غیرمعرفتی عبارتند از: الف: عوامل تخلیه ای یا همان موانع شهود.که عبارتند از: الف :شیطان ب: غفلت ج : پیروی از هواهای نفسانی. د:علم زدگی ه :انواع گناه و: تمام ابعاد خودبینی ز: تعلق به دنیا ب: عوامل تحلیه ای یا عوامل پیش برنده: الف:توبه ب:زهد ج: ریاضات شرعیه د:استاد (مرادو پیر) ه:تقوی و:جهاد ز: اخلاص این عوامل مقدمی هستند.بعضی از این عوامل باید ترک شوند و اگر نبودند سالک نباید ابدا سراغ آنها برود و برخی دیگر باید در وجود سالک نهادینه شوند تا معرفت شهودی ایجاد شود. شهود واقعی مبتنی بر این عوامل است و انسان، با تمسک به آنها، زمینه ی رسیدن به معرفت شهودی را فراهم می کند. این طرح فلسفی است زیرا راههای رسیدن به گونه ای معرفت را بیان می کند که در مباحث معرفت شناسی مطرح می شود