هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر ترکیب بدنی و میزان فعالیت بدنی بر پاسخ های il-18 و crp سرم به یک وهله تمرین مقاومتی دایره ای بود. 32 آزمودنی داوطلب شرکت در پژوهش با میانگین سنی2/52 +24/81 سال، قد6/89±175/00سانتی متر و توده ی بدنی 20/11±81/77 کیلوگرم که بر اساس شاخص توده ی بدنی (bmi) و میزان فعالیت بدنی به چهار گروه چاق فعال(n=8)، چاق غیر فعال(n=8)، غیرچاق فعال(n=8) و غیرچاق غیر فعال(n=8) تقسیم شدند. پروتکل پژوهش به این صورت بود که از کلیه آزمودنی ها نمونه خونی ناشتا بین ساعت8 تا 8:30 صبح گرفته شد و پس از انجام شش حرکت مقاومتی پرس سینه، اسکات، درازونشست، زیر بغل، پرس پشت پا و فیله کمر با60 درصد یک تکرار بیشینه، به صورت دایره ای با 10 تکرار، بلافاصله نمونه دوم خونی از آزمودنی ها گرفته شد. نمونه های خونی بلافاصله فریز شده و در آزمایشگاه پس از جدا شدن سرم، غلظت il-18 و crp با کیت های ویژه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد چاقی و سبک زندگی فعالانه بر سطوح استراحتی سایتوکاین های il-18 و crp اثرگذار است. به طوری که افراد چاق و غیر فعال دارای بالاترین سطوح il-18 و crp بودند. نتایج نشان داد ترکیب بدنی تعیین کننده اصلی سطوح استراحتی il-18 و crp است و فعالیت بدنی می تواند سطوح استراحتی این دو سایتوکاین را تعدیل کند. به طوری که فعالیت بدنی منظم اثر چاقی در بالا رفتن سطوح il-18 و crp را کاهش داد. نتایج نشان داد یک وهله تمرین مقاومتی موجب افزایش معنادار غلظت crp سرم می شود، ولی تغییری در غلظت il-18 سرم ایجاد نمی کند با بررسی پاسخ این دو سایتوکاین در گروه های مختلف نشان داده شد پاسخ il-18 به یک وهله تمرین مقاومتی، تنها در گروه چاق غیر فعال با کاهش معنادار همراه است که نشان دهنده اثرات مفید و ضد التهابی ورزش می باشد.

یش¬بیانی mir-21 در سرطان پستان با تغییر شکل سلولی، پیشرفت تومور، رگ¬زایی تومور، گسترش و متاستاز تومور پستان همراه است. از طرف دیگر تمرینات استقامتی موجب کاهش حجم تومور می¬شوند ولی تاکنون سازوکارهای دقیق آن شناسایی نشده است. لذا هدف پژوهش حاضر اثر یک دوره تمرین استقامتی بر بیان mir-21 و ژن¬های پایین¬دست بود. بدین منظور 60 سر موش بالب¬سی خریداری و در 4 گروه ورزش-تومور-ورزش(ete)، ورزش-تومور-استراحت(etr)، استراحت-تومور-ورزش(rte) و استراحت-تومور-استراحت(rtr) قرار گرفتند. 8 هفته تمرین استقامتی فزاینده با شدت 50-70 درصد vo2max قبل از توموری شدن در دو گروه اجرا شد و سپس سلول¬های سرطانی mc4-l2 وابسته به گیرنده استروژن به آنها تزریق شد. پس از سرطانی شدن تمرینات به مدت 6 هفته دیگر با شدت 50-63 vo2max در گروه¬های مربوطه اجرا شد. حجم تومور به صورت هفتگی با کولیس دیجیتال اندازه¬گیری شد. پس از اتمام پروتکل تمرین، موش¬ها قربانی شدن و بافت تومور برداشته، فریز و در دمای 70- سلسیوس نگه¬داری شد. بافت تومور در آزمایشگاه هموژن شد و با ترایزول و بر اساس دستورالعمل آن استخراج rna تام صورت گرفت. بیان ژن¬های هدف با کیت¬های مخصوص و pcr real-time اندازه¬گیری شد. بیان نسبی ژن¬ها با استفاده از فرمول 2-δδct محاسبه شد. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون ولش برای محاسبات آماری و مقایسه گروه¬ها استفاده شد. نتایج کاهش حجم تومور در گروه¬های ete و rte در مقایسه با etr و rtr را نشان داد. هم¬چنین، کاهش معنی¬دار بیانmir-21، bcl2 و پروتئین il-6 و همین طور افزایش معنی¬دار tpm1 در گروه¬های ete و rte در مقایسه با دو گروه دیگر(etr و rtr) را نشان داد. تمرینات استقامتی سطوح فاکتورهای التهابی درون تومور را کاهش می¬دهد. تمرینات ورزشی موجب کاهش سطوح سایتوکاین پیش التهابی il-6 در بافت تومور می¬شود. تمرینات استقامتی می¬توانند بیان nf-κb و stat3و اهداف زیر دستش را کاهش دهد، بنابراین، تمرینات استقامتی موجب کاهش بیان mir-21 و متعاقباً کاهش بیان bcl2 و افزایش بیان tpm1 می¬شوند. درنتیجه حجم تومور کاهش می¬یابد. بعلت کاهش سطوح فاکتورهای التهابی در گروه¬هایی که پس از توموری شدن تمرینات استقامتی را انجام می¬دادند، می¬توان اذعان داشت تمرینات استقامتی علاوه بر نقش پیشیگرانه در سرطان پستان وابسته به هورمون( گیرنده استروژن) نقش کمک درمانی نیز دارند.