شعر غنایی ، گونه ای از شعر است که عواطف و احساسات شاعر در آن مطرح می شود. در بین قالب های متعدد و متنوع شعر پارسی ، غزل به طور خاص ، جلوه گاه ادب و شعر غنایی است. غزل از ابتدا به این صورت وجود نداشته و به مرور ، وارد دنیای شاعری شد و در طول زمان تکامل یافت تا این که با حافظ به اوج کمال خود رسید. در دوره ی معاصر ، با تولد شعر نوی فارسی ، شاعران به این قالب نو ، روی آورده و به نوعی در آن طبع آزمایی می کردند و قالب های کهن ، کم تر مورد استقبال قرار می گرفت. اما در همین زمان ، بودند شاعرانی که در کنار سرودن شعر در قالب شعر نو ، به قالب های سنتی و کلاسیک شعر فارسی ، وفادار بوده و به سرودن اشعاری زیبا در این قالب ها ، به خصوص قالب غزل پرداختند. از جمله ی این شاعران ، محمدحسین شهریار و امیرهوشنگ ابتهاج متخلص به سایه هستند. این دو شاعر که نگاهی ویژه به شعر و غزل خواجه حافظ شیرازی داشتند ، به نوعی غزل پرداز بوده و اشعار تغزلی فراوانی را سرودند که تعدادی از آن ها از شهرت بسیاری برخوردار شد. البته برخلاف دیوانِ حجیمِ شهریار و تعداد زیاد غزل های او ، سروده های سایه چندان زیاد نیست. او بسیار گُزیده گوی است. غزل های عاشقانه ی این دو شاعر به سه دسته تقسیم می شود : 1) غزل های عاشقانه ( عشق مجازی ) 2) غزل های عارفانه 3) غزل های اجتماعی و ملی غزل های عارفانه ی شهریار از عمق بیشتری برخوردار بوده و غزل های اجتماعی و ملی سایه ، بسیار جدی تر و بیش تر از غزل های اجتماعی شهریار است.