شوری یکی از فاکتورهای اصلی محدود کننده رشد گیاهان و تولید محصولات زراعی می باشد. یکی از مهم-ترین آسیب هایی که در شرایط شوری به گیاه وارد می شود در اثر القای تنش اکسیداتیو می باشد. مقدار گونه-های فعال اکسیژن (ros) توسط فعالیت آنزیم های جاروب کننده و عوامل غیر آنزیمی نظیر پرولین و پلی آمین ها کنترل می شود. هم پرولین و هم پلی آمین ها از پیشساز مشترک اورنیتین تولید می شوند. در تحقیق حاضر، تاثیر دو انانتیومر مختلف l و d اورنیتین بر روی مقاومت سلول های جداکشت توتون نسبت به تنش شوری مورد بررسی قرار گرفت. سلول های 6 روزه توتون با 50 میلی مولار nacl در حضور یا عدم حضور 5/0 میلی مولار l و d اورنیتین تیمار داده شدند. هرچند شوری توانست فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان نظیر کاتالاز، پراکسیداز و سوپراکسیددسموتاز را افزایش دهد ولی این مقدار افزایش برای کاهش سطح h2o2 کافی نبود. l اورنیتین همراه یا بدون شوری موجب افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان و در نتیجه کاهش سطح h2o2 گردید. اما مقدار mda همچنان به طور معنی داری بیشتر از سطح گروه شاهد در سلول های توتون باقی ماند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که تیمار 5/0 میلی مولار l اورنیتین نمی تواند موجب افزایش مقاومت سلول های توتون نسبت به شوری شود. اما d اورنیتین 5/0 میلی مولار به تنهایی نه تنها اثر بدی بر روی رشد ، زنده مانایی و پراکسیداسیون لیپیدهای غشایی نداشت بلکه موجب افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان، بیوسنتز پرولین و پوترسین و توانایی رشد سلول های توتون تحت تنش شوری گردید. نتایج تحقیق حاضر در استفاده از دو انانتیومر اورنیتین پیشنهاد می کند که انانتیومر d به عنوان انانتیومر غیر طبیعی در مقاومت سلول های توتون نسبت به تنش شوری نقش دارد.