محدودیت پهنای باند و محوشدگی کانال دو مشکل اساسی سیستمهای مخابراتی بی سیم است. در اواخر دهه نود نشان داده شد که بکارگیری چندین آنتن در گیرنده و فرستنده یک سیستم مخابراتی می تواند ظرفیت آن را بطور چشمگیری افزایش دهد. در کدگذاری فضا- زمان، که روش کدگذاری- مدولاسیون جدیدی برای حصول این ظرفیت بسیار بالای سیستمهای چندورودی-چندخروجی (mimo) است، کدگذاری بر روی دو بعد فضا و زمان انجام می گیرد. مشهورترین و پرکاربردترین رده از کدهای فضا-زمان، کدهای فضا زمان بلوکی متعامد هستند که دارای ساختار جبری غنی هستند؛ این کدها در عین حصول حداکثر چندتافتی ممکن، کدبرداری حداکثر درستنمایی(ml) ساده و سریعی دارند. یکی از اساسی ترین مسایل مطرح در استفاده از کدهای فضا- زمان متعامد، تخمین کانال است، زیرا گیرنده نامطلع از کانال نمی تواند کدبرداری را بدرستی انجام دهد. در این پایان نامه، پس از مروری بر کدگذاری فضا-زمان توجه خود را به کدهای بلوکی متعامد معطوف می سازیم و این رده مهم از کدهای فضا زمان را به تفصیل مورد تحلیل و بررسی قرار می دهیم. در این راستا با ارایه تعاریف و قضایایی نو، چهارچوبی یکپارچه و موجز و در عین حال فارغ از پیچیدگیهای غیرضروری موجود در دیگر متون، برای بیان نتایج کدهای متعامد، عرضه می گردد. در ادامه به نقد و تحلیل یکی از روشهای تخمین کور برای سیستمهای چندورودی چندخروجی بکارگیرنده کدهای فضا- زمان متعامد خواهیم پرداخت که توسط شهبازپناهی ارایه شده است. در بررسی این روش، نخست بیانی متفاوت و دقیقتر از قضایای زیربنایی بکارگرفته شده، ارایه می گردد و آنگاه با روشن ساختن برخی زوایای تاریک موجود به ارایه نتایج تازه ای در این زمینه می پردازیم.