تغذیه ی سبزی ها در مرحله ی نشایی عاملی مهم در استقرار و عملکرد آن است. میزان نیتروژن و فسفر موجود در بافت ساقه بر بقای نشاء و رشد آن پس از انتقال به مزرعه و پتانسیل تولید محصول تاثیرگذار است. به همین منظور در این پژوهش تاثیر تیمار های تغذیه ای بر ویژگی ها و عملکرد نشا های دو رقم گوجه فرنگی ‘kingston’ و ‘early urbana’ بررسی گردید. نشا ها تحت 6 تیمار تغذیه ای (کود کامل n-p-k, 20-20-20) قرار گرفتند. تیمار ها شامل: تیمار a1:ppm 500 در هر آبیاری، تیمارa2: ppm 1000 در هر دو آبیاری، تیمار a3: ppm 2000 در هر چهار آبیاری، تیمارa4: ppm 500 دو هفته پس از جوانه زنی، تیمار a5: ppm 500 دو هفته قبل از انتقال نشاء و تیمار a6: ppm 250 در هر آبیاری (شاهد) بودند. در هر دو رقم فاکتور های اندازه گیری شده قبل از انتقال نشاء شامل ارتفاع و قطر شاخساره، وزن تر، وزن خشک، درصد ماده خشک شاخساره، تعداد برگ، سطح برگ، میزان کلروفیل و پرولین برگ، مقاومت به سرما و میزان عناصر برگ در تیمار a1 بیشتر از سایر تیمار ها بود. در فاکتور های اندازه گیری شده پس از انتقال نشاء شامل تعداد روز تا تشکیل اولین گل و اولین میوه، تیمار های a2 و a3 تعداد روز کمتری را به خود اختصاص دادند (زودرسی). وزن تر، وزن خشک، درصد ماده خشک میوه، عملکرد اول، دوم و عملکرد کل در تیمارa1 بیشتر از سایر تیمار ها بود. تیمار های a1 ، a2 و a3، بیشترین درصد گیرایی را در مزرعه داشتند.