مقدمه: لیشمانیوز جلدی (سالک) یک بیماری غفلت شده و مسیله مهم سلامت در برخی کشورهای در حال توسعه است. درمان ارزان، ایمن و موثری برای سالک تا کنون یافت نشده است. استفاده از پانسمان با توجه به خصوصیات ضد میکروبی و ضد التهابی آن، می تواند در تسریع بهبود بیماری موثر باشد. هدف از این مطالعه مقایسه اثربخشی تزریق داخل ضایعه ای مگلومین آنتی مونات و پانسمان نقره، تزریق داخل ضایعه ای مگلومین آنتی مونات و پانسمان ساده و تزریق داخل ضایعه ای مگلومین آنتی مونات به تنهایی، در درمان سالک ناشی از leishmania major می باشد.روش اجرا: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده یکسوکور، در شهر کاشان، یک منطقه اندمیک سالک در ایران، اجرا شده است. بیماران دارای معیارهای ورود به این مطالعه پس از امضای فرم رضایت نامه به مدت 6 هفته تحت درمان هفتگی با تزریق داخل ضایعه ای مگلومین آنتی مونات به تنهایی، یا با این تزریق به همراه استفاده از پانسمان های ساده یا واجد نقره قرار گرفتند. این بیماران به مدت 6 ماه از شروع درمان پیگیری شدند. پیامد اولیه، نسبت ضایعات درمان شده در هر گروه پس از دوره درمان و یک ماه پس از آن بود. پیامدهای ثانویه، نسبت موارد عود بیماری 6 ماه پس از شروع درمان، و نسبت عوارض جانبی درمان بودند. یافته ها: در کل 83 بیمار با 158 ضایعه به صورت تصادفی در 3 گروه، مورد مطالعه قرار گرفتند. نسبت های بهبودی کامل برای سه گروه درمانی تزریق داخل ضایعه ای مگلومین آنتی مونات به تنهایی، تزریق آن به همراه پانسمان ساده و تزریق آن به همراه پانسمان واجد نقره پس از 6 هفته درمان به ترتیب 5/12%، 5/6% و 7/12% ، و در روز 72 مطالعه به ترتیب 40%، 2/42% و 4/36% بودند (05/0p>). فراوانی عوارض جانبی در سه بازوی مطالعه از لحاظ آماری اختلاف معناداری نداشتند (05/0p>). عود تنها در گروه تزریق داخل ضایعه ای مگلومین آنتی مونات به همراه پانسمان واجد نقره مشاهده شد. تعداد(نسبت) عود در مقایسه با ویزیت 7 برابر 1 مورد (7/6%) و در مقایسه با ویزیت 8 برابر 1 مورد (2% ) بود.بحث و نتیجه گیری: میزان اثربخشی مگلومین آنتی مونات به تنهایی در مقایسه با میزان اثربخشی استفاده توأم از این دارو با پانسمان ساده یا پانسمان واجد نقره در درمان سالک ناشی از l. major اختلاف آماری معناداری را نشان نداد. همچنین میزان اثربخشی این دارو برحسب نوع پانسمان مورد استفاده متفاوت نبود. فراوانی عوارض جانبی مشاهده شده در گروه های مختلف مطالعه از نظر آماری یکسان بود. میزان عود در گروه های مختلف درمانی با یکدیگر از نظرآماری اختلاف معناداری نداشتند.