امروزه در سراسر دنیا محققین زیادی با به کارگیری روش های مختلفی بر روی ساختار پلیمرهای صنعتی، تلاش می کنند تا با اندکی تغییر در ساختار آن ها، بتوانند بعضی خواص را در پلیمرها تثبیت یا جهت مصارفی ویژه، تغییر دهند. در واقع، هدف از اجرای این فرایندها بر روی پلیمر اصلی، اینست که پلیمری جدید بر پایه پلیمر اصلی تولید شود به طوری که با تغییر برخی از خصوصیات پلیمر اصلی، آن را مستعد کاربردهای تازه تری می نمایند. یکی از پر کاربرد ترین پلیمر های صنعتی، الیاف می باشند ویکی از روش های که می توان با تکیه بر آن بر ساختار لیف، تغییر ایجاد کرد، روش کوپلیمریزاسیون پیوندی می باشد. متاکریلات (mma) که جزء مونومرهای وینیلی هستند، تحت شرایط مختلف شیمیایی و فیزیکی نظیر غلظت مونومر، غلظت آغازگر، دمای واکنش و زمان واکنش قرار می گیرند و پیش رفتن واکنش کوپلیمریزاسیون پیوندی مورد بررسی قرار می گیرد و شرایط بهینه واکنش برای هر یک از مونورها، حاصل می شود. سپس الیاف پیوند داده شده با مونور با آنالیزهای متداول، نظیر طیف بینی تبدیل فوریه مادون قرمز (ft-ir)، گرماسنجی پیمایشی تفاضلی (dsc)، گرماسنجی وزنی (tga) و میکروسکپ الکترونی sem مورد بررسی قرار می گیرند. همچنین الیاف، از نقطه نظر تغییر خاصیت مکانیکی (افزایش طول تا حد پارگی) نیز مورد بررسی قرار می گیرد. با استفاده از روش ft-ir و مقایسه پیک های مربوطه، ایجاد گروه های عاملی جدید در ساختار لیف ملاحظه می شود. بررسی داده حرارتی نشان می دهد که با افزایش بازده پیوند، پایداری حرارتی الیاف، کاهش یافته است. البته این کاهش پایداری حرارتی برای نمونه های پیوند داده شده با مونومر aa چشمگیرتر می باشد. همجنین با بررسی مورفولوژی سطح الیاف، مشاهده می شود که در درجات پایین تر پیوند، سطح الیاف پیوند داده شده تفاوت معنا داری با سطح الیاف خام نداشته است. با افزایش میزان بازده پیوند، پایداری مکانیکی الیاف نیز کاهش یافته است. کاهش پایداری مکانیکی، در مورد الیاف پیوند شده با aa، نسبت به نمونه های پیوند شده با mma، بیشتر می باشد. می توان گفت که پیشرفت واکنش برای مونومر متیل متاکریلات، در مقایسه با اکریلیک اسید بیشتر است در عین حالی که پیوند متیل متاکریلات به الیاف، به طور کمتری بر روی رفتار حرارتی و خواص مکانیکی تاثیر گذاشته است.