جامی بزرگترین شاعر و ادیب قرن نهم، نه تنها در شعر بلکه در علوم دین و فلسفه نیز مهارتی به سزا داشته و از این حیث در میان شعرا حایز اهمیت است. او از باب قدرتی که در درک و شرح اصطلاحات عرفان و تصوف به نظم و نثر داشت، عرفان ایرانی را که در عهد وی رو به ابتذال می رفت در پایه و اساس عالمانه نگاه داشت. جوهر افکار فلسفی – عرفانی عبدالرحمان را نظریه وحدت وجودی تشکیل می دهد که در اواخر دهه نهم هجری بزرگ ترین دغدغه اش شناخت آراء و آثار ابن عربی بوده و از آن تاریخ به بعد زبان او شدیدا تحت تاثیر واژگان و اصطلاحات این عربی رشد یافته و می توان دریافت که در فضای اندیشه او چیزی جز ذهن و زبان ابن عربی حضور ندارد. از خصایص قرن نهم انتشار عقاید متصوفه است . در این تحقیق علاوه بر بررسی عرفان و تصوف در عصر جامی ، احوال، مقامات هفت وادی عرفانی نظریه وجود و وحدت وجودی جامی و طریقت نقشبندیه در دیوان وی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.