فتق اینگویینال از 1500 سال قبل از میلاد شناخته شده بودند ولی جراحی نوین فتق در قرن نوزدهم یعنی زمانی که درک درستی از آناتومی کانال اینگویینال به دست آمد آغاز گردید. میزان ابتلای کودکان به فتق اینگویینال بین 8/0 و 4/4% می باشد. فتق اینگویینال در پسرها شایع تر است و نسبت دختر به پسر بین 1 به 10 تا 1 به 3 می باشد. نوزادان نارس میزان بروز بیشتری از فتق دارند ولی تفاوت جنسیتی قابل توجهی در این گروه دیده نمی شود. تقریبا 60% فتق ها در سمت راست هستند و این در هر دو جنس مشابه است، فتق های دو طرفه تقریبا در 10% موارد دیده می شوند. 40% فتق های اینگویینال در دختر بچه ها یک جزء لغزشی (sliding)دارند و معمولا شامل لوله های فالوپ و تخمدان می باشد. در حال حاضر ترمیم فتق اینگویینال غیر مستقیم شایعترین عمل جراحی است که توسط جراحی کودکان انجام می شود. نوع برخورد با یک بیماری در هر جراحی نتیجه ی تجربیات و تحصیلات به دست آمده ی وی در طی دوران کار بالینی در گذشته و حال می باشد. روش جراحی فتق اینگویینال غیر مستقیم از یک جراح تا جراح دیگر متفاوت است، و این تفاوت نتیجه ای از ترکیب میزان ممارست، تجربه ی بالینی و تحلیل مقالات موجود می باشد. با توجه به این که در سال های اخیر روش های جراحی به سمت minimal invasive بودن می روند و با توجه به یافته های لاپاروسکوپی در این خصوص و نیز میزان عوارض کم در یک عمل فتق کلاسیک، یک روش جدید در درمان یا تشخیص باید از استانداردی بالا یا فراتر از آن برخوردار باشد. همچنین روشهای جدید اغلب هزینه ی بیشتری داشته و در سیستم های بهداشتی مقبولیت پیدا نمی کنند. با توجه به این که روش کلاسیک ترمیم فتق اینگونینال در کودکان دختر شامل قطع ساک دیستال فتق به همراه لیگامان گرد (round lig.) بعد از لیگاسیون بالای (high ligation) می باشد، و این که لیگامان گرد از نظر آناتومیک از لیگامانهای حمایت کننده ی رحم می باشد، ما روش جدیدی را پیشنهاد کردیم که در این روش لیگاسون بالای ساک فتق بدون قطع بخش دیستال آن و در نتیجه بدون قطع لیگامان روند صورت می گیرد. در این روش تشریح منطقه و دستکاری کمتر است، زمان کمتری برای انجام آن صرف می شود و میزان عفونت و خونریزی نیز کمتر است. در مجموع 217 بیمار دختر مبتلا به فتق انگویینال غیر مستقیم که واجد شرایط ورود به مطالعه بودند در یک دوره ی 3 ساله تحت ترمیم فتق اینگویینال با حفظ لیگامان گرد رحم و پیگیری های منظم قرار گرفتند. در این پیگیری ها بیماران از نظر عود فتق، عفونت و هماتوم زخم، جداشدگی زخم و خونریزی مورد بررسی قرار گرفتند. همچنین سن بیماران و سمت ابتلای فتق آن ها طبق موارد ثبت شده در پرونده ها توسط نرم افزار spss مورد تحلیل آماری قرار گرفتند. بیمارانی که تحت جراحی قرار گرفتند میانگین سنی 4/33 ماه داشتند. کوچکترین فرد در مطالعه 5 روزه و بزرگترین فرد 13 ساله بود. افراد بالای 13 سال و آن هایی که فتق اینکار سره داشتند و یا دچار بیماری های مادرزادی بودند از مطالعه خارج شدند. 35% بیماران در گروه سنی زیر 1 سال و 1 سال قرار داشتند. 5/85% بیماران مبتلا به فتق سمت راست بودند، 1/28% فتق سمت چپ و 4/13% فتق دو طرفه داشتند. طی پیگیری های منظم در مدت 3 سال هیچ موردی از عود فتق گزارش نشد همچنین هیچکدام از عوارضی که نام برده شدند شامل عفونت زخم، جداشدگی زخم و خونریزی پس از جراحی در پیگیری ها مشاهد نشد. مدت زمان ترمیم فتق با این روش نیز در هر سمت بین 10 تا 15 دقیقه طول می کشد که از مدت روش رایج و کلاسیک آن کمتر می باشد و بیمار کمتر زیر بیهوشی می ماند. شدت درد پس از جراحی نیز در این روش به علت دستکاری و تشریح کمتر ناحیه ی مربوطه کم بوده بیماران پس از ترخیص از بیمارستان شکایتی در این مورد نداشتند. در پایان ما به این نتیجه رسیدیم که روش ترمیم فتق اینگویینال در کودکان دختر با حفظ لیگامان گرد، روشی موثر و قابل اعتماد می باشد و می تواند در آینده جایگزین روش جراحی رایجی باشد که در حال حاضر بین جراحان در نقاط مختلف دنیا رواج دارد. با توجه به میزان عود صفر با دوره ی پیگیری 3 ساله و کاملا منظم در این روش و عدم مشاهده ی هیچ یک از عوارض ذکر شده طی این پیگیری ها این نتیجه حاصل می شود که استفاده از این بسیار مفید بودن و آسیب کمتری به بیمار وارد می کند و میزان تغییر در آناتومی بیمار در این روش در حد صفر می باشد و همچنین بیمار مدت زمان کمتری در بیهوشی به سر می برد. تمام این ویژگی ها نشان دهنده ی یک روش کارآمد و امن بوده که برتری های واضحی نسبت به روش رایج را دارد و هم برای بیمار و هم جراح بسیار مناسب به نظر می رسد و می تواند از طرف جامعه ی پزشکی جهانی مورد قبول واقع شود.