در حال حاضر بتن یکی از پرمصرف ترین مصالح ساختمانی به ویژه درصنعت پلسازی در دنیا می باشد. یکی از ضعف های بتن معمولی، مشکل متراکم نمودن آن در زمان اجرا می باشد. درسال 1986در کشور ژاپن «بتن خودتراکم»که بدون نیاز به هرگونه لرزاننده و تحت اثر وزن خود متراکم می شود ابداع گردید. با توجه به مزایای عالی این نوع بتن ،کاربرد آن همواره در حال گسترش است. به طوری که حدود 40 درصد حجم بتن مصرفی کشورهای توسعه یافته از نوع خودتراکم می باشد اما به دلیل عدم معرفی وشناخت کافی این نوع بتن کارآمد ، کاربرد آن در کشورمان کمتر از 01/0 درصد است. از طرفی حدود97درصد پلهای کشورمان دهانه کوتاه (تا دهانه 8متر) هستند که اغلب با بتن معمولی اجرا می شوند. از آنجایی که در هر منطقه جغرافیایی،هزینه اجرای هر پروژه بستگی به هزینه« تهیه مصالح ، ماشین الات و دستمزد نیروی انسانی » دارد، لذا در این پایان نامه نسبت به بررسی و مقایسه فنی و اقتصادی کاربرد بتن خودتراکم در پلهای دهانه کوتاه 6،4،2و8 متر دالی و دهانه 2و4 متر باکسی(صندوقه ای) تیپ وزارت راه وشهرسازی با بتن معمولی پرداخته می شود. بررسی ها نشان می دهند هزینه تهیه مصالح برای بتن خود تراکم (به دلیل قیمت بالای فوق روان کننده ها) حدود21درصد بیشتر از هزینه مصالح بتن معمولی است ،اما در اجراء به دلیل حذف عملیات ویبراسیون ، باعث کاهش نسبی کارگران ماهر و ماشین اات در بتن خودتراکم می گردد که در نتیجه حدود 65 درصد هزینه دستمزد وحدود20 درصد هزینه تجهیزات وماشین الات نسبت به هزینه اجرای بتن معمولی کاهش می یابد. در مجموع گرچه هزینه بتن خوتراکم در پلهای دهانه کوتاه حدود 5/4 درصد بیشتر از هزینه بتن معمولی بدست می آید ،لیکن با صرفه جویی در زمان اجرا که همواره یک فاکتور اساسی محسوب می شود، باعث صرفه جویی اقتصادی نیز می گردد.لذا با توجه به کیفیت فنی واطمینان از تراکم بتن خودتراکم می توان آن را جایگزین بتن معمولی در پلها نمود.