جنبش نوگرایی در نقاشی معاصر ایران به صورت یک ضرورت فرهنگی و اجتماعی،همگام با تغییر و تحولات جهانی و تغییر در اوضاع سیاسی و جو فرهنگی حاکم برجامعه شکل گرفت. نقاشان ایرانی در مواجه با هنر مدرن وآشنایی با سبک ها و نگرشهای نو ، اسلوبها و شیوه های گوناگون را تجربه کردند و در این شرایط، گروهی از هنرمندان ایرانی در تلاش برای یافتن راهی بودند تا بتوانند به واسطه بهره گیری از گنجینه هنرهای تزیینی، عامیانه و نقوش سنتی با آزمودن اسلوبها و مواد مختلف به آثار مدرن خود هویتی ، قومی ایرانی بدهند. پژوهش حاضر در نظر دارد با تجزیه ، تحلیل و بررسی معناشناسانه و زیباشناسانه ی منتخبی از آثار هنرمندان نوگرا و تاکید بر چگونگی حضور نقوش سنتی در آثار یاد شده ؛ میزان موفقیت یا عدم موفقیت این گروه در تحقق اهداف اولیه شان را مورد ارزیابی قرار دهد؛ تا بتوان نتایج آن را به مثابه نمونه ای از رهیافت های جدید، جهت حفظ و احیاء ارزش های فرهنگی- سنتی ایرانی در هنر عصرحاضر به کار گرفت. روش گردآوری اطلاعات، مطالعه کتابخانه ای، اسنادی(مکتوب و تصویری)، بازدید از موزه ها، گالری ها و مشاهده مستقیم آثار به جا مانده از پیشگامان نقاشی نوگرا و مصاحبه با متخصصان و اساتید هنر معاصرمی باشد و داده ها از طریق توصیف، تجزیه و تحلیل تصاویر سامان یافته اند. با توجه به این تحقیق می توان اذعان داشت که استفاده از نقوش سنتی درآثار هنرمندان نوگرا اگرچه منجر به برقراری اتصال بین سنت و مدرنیته نگشت اما توانست بدون آنکه بنیان سنت های تصویری ایرانی را برهم بریزد نوعی سبک بیانگری تلفیق یافته از سنت و مدرنیسم را در نقاشی ارائه دهد، که زمینه ساز شکل گیری هنر معاصر گردد و استفاده از این نقوش نه تنها از جنبه عقیدتی ، بلکه از جنبه فرمالیستی نیز مورد توجه قرار گرفته است.