هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر یادگیری خود تنظیم بر عملکرد ریاضی و عوامل پیش بینی کننده آن (اضطراب ریاضی، نگرش ریاضی، سبک یادگیری) می باشد. بدین منظور تعداد 170 نفر (90 دانش آموز دختر و 80 دانش آموز پسر) مشغول به تحصیل در مقطع دوم دبیرستان، از بین تمام دانش آموزان ناحیه 4 مشهد، به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. فراگیران با استفاده از پرسش نامه استراتژی های انگیزشی برای یادگیری، (پینتریچ و همکاران، 2000)، پرسش نامه اضطراب ریاضی (فرگاسن، 1986)، پرسش نامه نگرش ریاضی (تاپیا و مارس، 2000) و آزمون سبک شناختی ویتکن، مورد سنجش قرار گرفتند. داده های به دست آمده توسط آزمون آماری من-ویتنی تحلیل و بررسی شد. نتایج بررسی حاکی است، دانش آموزانی که بیشتر از استراتژی های یادگیری"بسط دهی"، "تنظیم"، "درخواست کمک" و "مدیریت منابع" استفاده می کنند نسبت به فراگیرانی که کمتر این استراتژی ها را به کار می برند، عملکرد ریاضی بهتری دارند. هم چنین میان نگرش و اضطراب ریاضی فراگیران با میزان استفاده از استراتژی های یادگیری مختلف، نیز تفاوت هایی مشاهده شد، البته میزان استفاده از استراتژی های یادگیری مورد مطالعه در فراگیران با سبک های شناختی مختلف در اکثر قریب به اتفاق موارد، از تفاوت معنی داری برخوردار نبود.