چکیده امروزه رشد روزافزون اعتیاد و از آن مهم تر کاهش چشمگیر سن اعتیاد، این مسئله را به یک معضل بزرگ و جهانی بدل کرده است. کاهش سن اعتیاد باعث مزمن شدن آن در وجود فرد شده و آینده وی را به تباهی می کشاند؛ لذا پیش بینی برنامه های مدون جهت جلوگیری از آن ضروری است. در این راستا توسل به پیشگیری رشدمدار به مثابه ی یک الگوی شناخته شده ی جرم شناسی مناسب به نظر می رسد. مدل اخیر به صورت خاص به دنبال آن است تا با شناسایی کودکان و نوجوانان در معرض خطر انحراف و جرم و متعاقب آن بکارگیری اقدامات حمایتی از نیل به انحراف در افراد اخیرالذکر ممانعت به عمل آورد. این پژوهش به اعتبار نوع، یک تحقیق توصیفی ــ تحلیلی است و در آن علاوه بر بهره گیری از منابع کتابخانه ای، از منابع اینترنتی نیز بهره گرفته شده است. یافته های این پژوهش حکایت از آن دارد که عوامل گوناگونِ فردی و محیطی زمینه ی اعتیاد کودک و نوجوان را فراهم می کند؛ بنابراین استراتژی ها و برنامه های پیش گیری رشد مدار برای اینکه تأثیر قابل توجهی بر کاهش اعتیاد کودکان و نوجوانان داشته باشد باید بر دو خصیصه ی استمرار و همه گیر بودن تأکید ورزد، بدین معنا که علاوه بر خود کودک و نوجوان به اطرافیان و محله های زیست آنان نیز تسری پیدا کند. همچنین بررسی های انجام شده نشان می دهد پیشگیری رشدمدار به عنوان تنها مدلی که به صورت خاص روی کودکان و نوجوانان متمرکز شده است می-تواند تأثیر بسزایی در پیشگیری از اعتیاد این قشر داشته باشد لذا تدارک برنامه هایی که مدل مزبور می دهد ضروری است. همچنین این پژوهش نشان می دهد نهادهای مختلف چه از نوع رسمی (در سطح کلان و خرد) و چه از نوع جامعوی (در سطح کلان و خرد) وظیفه پیش گیری رشدمدار از اعتیاد را بر عهده دارند. در این بین هماهنگی و همکاری کلیه ی این نهادها جهت اجرا موفق این مدل پیش گیری ضروری است. کلیدواژه ها: اعتیاد، پیشگیری رشدمدار، برنامه های حمایتی، عوامل مخاطره آمیز، کودک و نوجوان.