اهداف اصلی این مطالعه بررسی دلایل مدرسان زبان انگلیسی ایرانی از انجام ارزشیابی مستمر کلاسی، روشهای رایج ارزشیابی چهار مهارت، و همچنین روند ارزشیابی کلاسی (منبع سوالات مدرسان، روش های رایج ایجاد بازخورد، و مقدار زمان اختصاص داده شده به ارزشیابی مستمر) بود. این مطالعه همچنین تفاوت ارزشیابی مستمر در کلاسهای بزرگسالان و نوجوانان را بررسی کرد. بدین منظور، پرسش نامه هایی میان 150 مدرس زبان انگلیسی پخش شد و با 12 مدرس نیز مصاحبه شد. نتایج نشان دادند که هدف اصلی مدرسان از انجام این نوع ارزشیابی تقویت روند یادگیری و تدریس بوده و در زمان ارزشیابی مستمر آنها به میزان کمتری به امتحانات رسمی توجه می کنند. تنظیم خلاصه از متن شنیده شده رایج ترین روش ارزسیابی مهارت شنیداری در هر دو گروه از مدرسان بود. با بررسی روش های ارزشیابی مهارت گفتاری مشخص شد که دیالوگ/مصاحبه و بحث های کلاسی محبوب ترین روش ها در ارزیابی این مهارت هستند. در مورد مهارت خواندن باید گفت که روخوانی رایج ترین روش در میان دو گروه از مدرسان است و انشا نویسی روش محبوبی برای ارزیابی مهارت نوشتاری است. منابع اصلی مدرسان در تنظیم پرسشهای کلاسی سوالات خودشان، سوالات موجود در برنامه درسی، و همچنین کتابهای درسی است. بازخورد شفاهی و کتبی و همچنین نمره از رایج ترین روش های ایجاد بازخورد گزارش شدند. در مورد مقدار زمان اختصاص داده شده به ارشیابی کلاسی، مدرسان گروه نوجوانان زمان بیشتری را نسبت به مدرسان گروه بزرگسالان به ارزشیابی کلاسی اختصاص می دهند. این مطالعه تاکید بر آن داشت که روشهای ارزشیابی مستمر در کلاسهای دانش آموزان ایرانی نیاز به تنوع بیشتری دارند. به علاوه، مشخص شد که مدرسان در طراحی ارزشیابی مستمر همکاری چندانی با هم ندارند. ارزشیابی مستمر در صورتی سودمند است که معلمان با هم در تعامل باشند.