هدف اصلی این پژوهش، شناسایی و اولویت بندی عوامل موثر بر اثربخشی نظام آموزش کارکنان، در سازمان های تأمین اجتماعی سطح کشور است. به این منظور، کلیه واحدهای بیمه و درمان سازمان تأمین اجتماعی در استان تهران به عنوان جامعه آماری لحاظ و مورد مطالعه قرار گرفته اند. به لحاظ روش شناسی، پژوهش از نوع پیمایشی- کاربردی بوده و مبتنی بر روش های توصیفی- همبستگی و همچنین اکتشافی- زمینه یابی است. داده های موردنیاز، از طریق پرسشنامه محقق ساخته و مبتنی بر چارچوب های مربوط به نظام آموزش جمع آوری گردید. در بومی سازی این مقیاس ها، ادبیات مفهومی ملحوظ شده و سوالات و عوامل استخراج ، تنظیم، اعتباریابی، تثبیت و توزیع گردید. اعتبار محتوای عوامل احصاء شده با نظر خبرگان و اعتبار سازه نیز با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی و شاخص kmo تأیید گردید. پایایی سنجه نیز به روش آلفای کرونباخ محاسبه و تأیید شد. یافته های کمی پژوهش در نرم افزارهای آماری علوم اجتماعی و روابط ساختاری خطی ، تأییدکننده فرضیه ها و الگوی پیشنهادی پژوهش بودند، به این معنی که رابطه تمامی ابعاد و اثربخشی نظام آموزش کارکنان مورد تأیید بوده، لذا عوامل احصاءشده تبیین کننده های مناسبی از اثربخشی آموزش ها بوده اند و درنتیجه روابط مفروض در مدل نیز به طور معنی داری مورد تأیید واقع شده اند. سایر نتایج، حاکی از رتبه ابعاد و شاخص های مطرح شده و نیز برازش و درجه تقریب مناسب مدل در جامعه موردمطالعه است.