هدف از انجام این پایان نامه بررسی اختلاف دوز و کرما نسبت به عمق در بافت بدن، استخوان، چربی، آلومینیوم و در ماده ای ترکیب شده از بافت، چربی و استخوان در عمق صفر تا 15 سانتی-متری و بطور خاص در عمق 2 سانتی متری با استفاده از روش مونته کارلو و کد mcnp است. در این مطالعه، جریان و شار الکترون و فوتون عبوری از سطوح نیز مورد مطالعه قرار می گیرد. کد شبیه-سازی mcnp که براساس روش مونته کارلو نوشته شده است، قادر به ترابرد ذرات اتمی و هسته-ای بوده، لذا در این مطالعه که ترابرد ذرات در بافت بدن، استخوان، چربی و آلومینیوم با چگالی و عدد اتمی مدنظر است، امکانپذیری این موضوع مورد بررسی قرار می گیرد و تفاوت دوز و کرما در اعماق مختلف یاد شده به دست می آید. پس از بررسی اختلاف دوز و کرما در عمق های متفاوت ملاحظه شد که در انرژی های پایین نمودار دوز جذبی و کرما شدیداً کاهشی است که این به طبیعت پایین بودن انرژی ذرات ورودی و افزایش فرایند فوتوالکتریک در ماده مربوطه است. دیده شد که با افزایش انرژی ذره ورودی شیب تغییرات دوز و کرما کمتر شده و مقدار دوز جذبی تا عمق خاصی افزایش پیدا کرده و به مقدار حداکثر خود رسیده و سپس کاهشی شده است. این افزایش مقدار دوز ناشی از اثر انباشت می باشد. با افزایش مقدار انرژی قله دوز جذبی به سمت راست یا عمق بیشتر حرکت می کند. در همه انرژی ها و مواد کاهشی بودن کرما ملاحظه گردید و آن بدلیل داشتن انر‍ژی جنبشی مجموع نزولی ذرات ثانویه تولیدی از تابش فرودی است. لذا می توان نتیجه گرفت که کد mcnp برای طراحی درمان و محاسبات دوزیمتری روش مطلوبی است و می تواند قبل از محاسبات تجربی مبنای کار قرار گیرد