سرزمین ایران آمیزه ای از اقوام گوناگون است. این اقوام فرهنگ و آداب و سنن متنوعی دارند که برآمده از بوم و محل زندگی و مسائلی است که با آنها روبه رو می شوند. این آداب و رسوم با فضایی که در آن جاری می شود ارتباطی تنگاتنگ پیدا می کند. به بیان دیگر رویدادها و ساختار رفتاری بر ساختار و کیفیت محیط تاثیر می گذارد و فضاها را به مکان هایی متفاوت تبدیل می کند. به همین دلیل نیاز به فضاهایی که بر اساس رویدادهای جاری در آن ها طراحی می شوند و ارائه راهکارهای مناسب جهت طراحی مبتنی بر رویداد لازم به نظر می رسد. به همین منظور موضوع اصلی پژوهش معماری مبتنی بر رویداد و موضوع عملی پژوهش، طراحی مرکز رقص های محلی با توجه به دستاوردهای پژوهش بوده است.شناخت رقص های محلی به عنوان رویداد والگوهای مرتبط با آن و تاثیر آن در شکل گیری فضا و تاثیر شاخصه های رفتار انسانی همچون جنسیت، حالت فردی یا گروهی وبعد موقت آن ها در ساخت تجربه معماری از اهداف پژوهش بوده است .روش پژوهش از لحاظ فرآیند اجرا ، پژوهش کیفی زمینه ای است که عبارت است از کشف و استخراج نظریه از داده هایی که به طور منظم در فرآیند تحقیق اجتماعی به دست آمده اند. همچنین طراحی پروژه بر اساس نگاشت و مبتنی بر دیاگرام صورت گرفته است.این پژوهش درتقابل با عملکردگرایی دوران مدرن که از رابطه میان رویداد و فضا غفلت کرده و منجر به تک عملکردی شدن فضا بدون توجه به شاخصه های انسانی می شد، رابطه رویداد و فضا را به عنوان مقوله هایی اساسی و جدایی ناپذیر در معماری مورد توجه قرار می دهد. پژوهش در پایان اینگونه نتیجه می گیرد که در نظر گرفتن رویداد و فضا با یکدیگر امکان چند عملکردی بودن فضا و توجه به شاخصه های انسانی را به عنوان جزء سازنده فضا، فراهم آورده و با سهیم شدن کاربر فضا با طراح، و تبدیل شدن کاربر قابل پیش بینی به کاربر دورگه، ساخت روایت های گوناگون ممکن می شود.